Ποιο Πολυτεχνείο; Ενας μύθος...

Εύκολα γλιστράει κανείς στον ανθρωπομορφισμό, ίσως για να φέρει τα πράγματα λίγο πιο κοντά στα μέτρα του και να τα κάνει κάπως περισσότερο κατανοητά. Συμβαίνει αυτό και με την Ιστορία. Αρκετοί, ιδίως όσοι ανήκουν στην κάστα των εκ κληρονομίας ηγεμόνων, θέλουν να τη βλέπουν σαν μια όμορφη δέσποινα, ψηλή και αρχαιοντυμένη, γενικώς αγέρωχη πλην της στιγμής που κλίνει την κεφαλή σεβαστικά προς το μέρος τους, για να τους γράψει στις δέλτους της. Αλλοι, οι περισσότεροι, προτιμούν να τη βλέπουν σαν μια αυστηρή κι αγέλαστη κυρία που το πάθος της είναι να στήνει παγίδες, να γεννοβολάει προκλητικά ερωτήματα, να ειρωνεύεται και να σαρκάζει, δίχως πάντως στο δικό της πρόσωπο να ταράσσεται ούτε ένας μυς. Να, ας πούμε τώρα με τη συγκυβέρνηση. Θα μπορούσε να συγκροτηθεί σε οποιαδήποτε άλλη εποχή του χρόνου, αφού πάντοτε «οι καιροί ου μενετοί» και πάντοτε βρισκόμαστε σε «ώρα μηδέν»· άλλωστε είχαν γίνει και στις αρχές του καλοκαιριού ανάλογες προσπάθειες, μόνο που ματαιώθηκαν με παιδαριώδη επιχειρήματα. Κι ωστόσο, η κατασκευή της κυβέρνησης εθνικού εξαναγκασμού επιτεύχθηκε μόλις τώρα. Με το Πολυτεχνείο και την επέτειο της εξέγερσής του ως πρώτη της ουσιαστική δοκιμασία. Επειδή η Ιστορία δεν ήθελε μόνο να σαρκάσει αλλά και να μνημονεύσει, να υπενθυμίσει, να παιδαγωγήσει. Ισως και να εκδικηθεί, αν τραβήξουμε τον ανθρωπομορφισμό στα άκρα.
Αλλά τι είπα λίγες αράδες παραπάνω; «Εξέγερση του Πολυτεχνείου»; Υπερβολές. Και όχι μόνο υπερβολές, αλλά και ψεύδη και παραχάραξη της ιστορίας και διαστρέβλωση των γεγονότων και κατασυκοφάντηση της «επανάστασης της 21ης Απριλίου». Της επανάστασης της 21ης Απριλίου; Μα ναι. Ετσι την ονόμασε ο κ. Καρατζαφέρης, που διαθέτει ήδη τη δική του «ομάδα των τεσσάρων» στη συγκυβέρνηση, έναν υπουργό και τρεις υφυπουργούς. Και δεν τη χαρακτήρισε έτσι προ εικοσαετίας ή δεκαετίας, δηλαδή πολύ προτού αρχίσει να λέει και να ξαναλέει ότι συνελήφθη από την ΕΣΑ μετά το Πολυτεχνείο, μήπως και μετρηθεί και αυτός ανάμεσα στους πολλούς εκ των υστέρων και αδαπάνως αντιστασιακούς. Την είπε «επανάσταση» μόλις δύο χρόνια πριν, ακριβώς τέτοιες μέρες, 17 Νοεμβρίου του 2009, στην επέτειο, και ενώ υποτίθεται πως «είχε καθαρίσει» πια το κόμμα του από τις «ακραίες» φωνές. Είχε κι αυτός το δικό του «αφιέρωμα» στο Πολυτεχνείο, στο προσωπικό και κομματικό του κανάλι, αδειοδοτημένο όπως κι όλα τα υπόλοιπα. Το φιλμάκι το βρίσκει κανείς εύκολα στο Διαδίκτυο, αυθεντικό, όχι πειραγμένο. Και επειδή το ύφος λέει όσα θέλεις να πεις πολύ πιο καθαρά απ’ όσο το λένε δέκα χιλιάδες λέξεις, αξίζει κανείς, αυτοτιμωρούμενος έστω, να το δει. Γιατί το ύφος του κ. Καρατζαφέρη, όλο χολή και απέχθεια, όλο ωμότητα και κουτοπονηριά, αδυνατώ να το μεταφέρω· ούτε και θέλω.
«Θα τα πω όπως τα πιστεύω κι όπως είναι», λέει λοιπόν ο αρχηγός του ΛΑΟΣ, ξεκινώντας το αφιέρωμά του «γι’ αυτό που λέμε γιορτή του Πολυτεχνείου». Με τη μετριοπάθεια που τον διακρίνει, ταυτίζει τη δική του πίστη για τα γεγονότα, τη δική του οπτική, με την αλήθεια των γεγονότων. Ετσι είναι επειδή έτσι πιστεύω εγώ πως είναι - αν είχε όνομα η εξίσωση εγώ=αλήθεια, δεν θα ’ταν αταίριαστο το «διανοητικός ολοκληρωτισμός». «Πρώτα πρώτα ας μιλήσουμε για την 21η Απριλίου», λέει ο κ. Καρατζαφέρης. «Τη λένε χούντα. Δεν δυσκολεύομαι να την πω κι εγώ χούντα. Τη λένε κίνημα. Μα δεν δυσκολεύομαι να την πω κι εγώ κίνημα. Τη λένε επανάσταση. Δεν δυσκολεύομαι να την πω και επανάσταση». Με τίποτε δεν δυσκολεύεται ο πολυσυλλεκτικός πρόεδρος, πρωταθλητής αυτός της κυβίστησης. Μόνο που δεν μας λέει ποιοι και πόσοι και γιατί την είπαν και τη λένε χούντα, ποιοι και πόσοι και γιατί την είπαν και τη λένε επανάσταση. Και με μια φθηνή παράσταση, όπου υποδύεται τον ανοιχτό άνθρωπο που αποδέχεται το δικαίωμα της ισηγορίας και της ελεύθερης γνώμης, κρύβεται και κρύβει, κλείνοντας το μάτι του προς όλες τις κατευθύνσεις, με τον γνωστό δόλιο τρόπο του· αυτόν τον τρόπο, μην το ξεχνάμε, τον βρίσκουν απλώς «ιδιαίτερο» ή και «χαριτωμένο» οι αστέρες του γυάλινου στερεώματος, που χρόνια τώρα πριμοδοτούν τον κ. Καρατζαφέρη και τα πρωτοπαλίκαρά του με πανάκριβο τηλεοπτικό χρόνο.
«Υπάρχουν άνθρωποι», συνεχίζει ο Λαόαρχος, συμβάλλοντας και αυτός στην «αποδόμηση» της εξέγερσης, «που βεβαιώνουν ότι είδαν ορισμένους εκ των πρωταγωνιστών του Πολυτεχνείου, οι οποίοι έκτοτε ηυτύχησαν πολιτικά, να φτάνουν εκεί με αυτοκίνητα της αμερικανικής πρεσβείας». Ιδού η λάσπη - προς όλους. Και ιδού ο ξένος δάκτυλος. Και μάλιστα ο αμερικανικός. Και δεν το λέει στον αέρα ο αρχηγός. Θα έχει τη βιβλιογραφία του. Την ίδια που έχει ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης, υφυπουργός της Ναυτιλίας πια, αφού αυτό επέβαλαν οι ανάγκες της κατακαημένης της πατρίδας. Και στο δικό του «αφιέρωμα» ο κ. Γεωργιάδης, στις 17 Νοεμβρίου 2009, από κοινού με τον αδελφό του Λεωνίδα, στην εκπομπή πωλήσεως βιβλίων και λήρων που φέρει τον τίτλο «Ελλήνων έγερσις», βεβαιώνει ότι «μέσα στους νεαρούς ενεπλάκησαν και διάφοροι πράκτορες ξένων δυνάμεων, οι οποίοι ήθελαν να προκαλέσουν πολιτική αλλαγή, να κάνουν τα παιχνίδια τους».
Μόνο την καταστροφή έφερε το Πολυτεχνείο. Αυτό ισχυρίζεται το ΛΑΟΣ. Η επόμενη μέρα, λένε, έφερε τον Ιωαννίδη, τον Αττίλα στην Κύπρο και άλλα δεινά. Επιπλέον, πάνω στο Πολυτεχνείο, κηρύσσει ο κ. Γεωργιάδης, «στήθηκε ο ιδρυτικός πολιτικός μύθος της θολοκουλτούρας στην Ελλάδα. Πάνω σε αυτό το γεγονός στήθηκε ολόκληρη προπαγάνδα, ολόκληρη διαστρέβλωση της Ιστορίας, που οδήγησε την Αριστερά στην εξουσία τα τελευταία σαράντα χρόνια. Αυτό χτίστηκε πάνω στα απίστευτα παραμύθια τα οποία μας έχουν σερβίρει». Κλαζομένιος δεν είναι ο κ. Καρατζαφέρης, όσο ξέρω, ούτε ο κ. Γεωργιάδης. Αλλά οι σχέσεις τους με το ασχημονείν είναι εξαιρετικές. Στο κάτω κάτω, όταν άλλοι αμφισβητούν και αρνούνται το Ολοκαύτωμα, γιατί οι δικοί μας «αναθεωρητές» να μην αρνούνται το Πολυτεχνείο;
Tου Παντελη Mπουκαλα
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_20/11/2011_1296866
Εκπληκτικό άρθρο. Ακομη πιο εντυπωσικά όμως, τα σχόλια επ' αυτού στην καθημερινή (στην παραπάνω διεύθυνση). Τελικά δεν είναι τυχαίος ο προσανατολισμός των εφημερίδων (αν και το συγκεκριμένο άρθρο αποτελεί φωτεινή εξαίρεση). Τελικά και οι αναγνώστες έχουν την εφημερίδα που τους αξίζει.

To ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση - το ΛΑΟΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

Η αλήθεια είναι ότι ο Ανδρέας το εξήγγειλε (ίσως από τα λίγα πράγματα στα οποία ήταν ασυναγώνιστος, στο να κατασκευάζει συνθήματα), αλλά ο Γιώργος το πραγματοποίησε. Βέβαια ο Ανδρέας μιλούσε για τον λαό, αλλά είναι γνωστό το πρόβλημα που έχει ο ΓΑΠ με τα άρθα.
Έτσι!!! Ο μέσος Πασοκτζης που ψήφισε και στήριξε το Πασοκ, (και νόμιζε ο καημένος ότι είναι και σοσιαλιστής - ασχέτως του ότι δεν έχει ιδέα τι σημαίνει σοσιαλισμός), ήθελε να δει υπουργούς τον Βορίδη και τον Αβραμόπουλο!
Και για να είμαστε δίκαιοι, η αλήθεια είναι ότι και ο μέσος νεοδημοκράτης, ψήφισε τη ΝΔ του Καραμανλή με πρώτο βιολί την Μπακογιάννη.
Ολόκληρη η Βουλή στερείται νομιμοποίησης. Όσο για την κυβέρνηση συνεργασίας, είναι περα από κάθε πρσοδοκία και λογική. Ας κάνουν εκλογές και εάν ο λαός τους ψηφίσει ας κάνουν όποια κυβέρνηση συνεργασίας θέλουν (εφόσον βέβαια την έχουν εντάξει στο προεκλογικό τους πρόγραμμα ως πιθανότητα και ως σύνθεση).
Δεν υπάρχουν σοφοί για να μας σώσουν. Δεν μπορούν να κάνουν ό, τι θέλουν χωρίς να μας ρωτάνε.
Εκλογές τώρα.

Εκλογές τώρα

Από τις λίγες φορές που ο Τσίπρας έχει απόλυτο δίκιο. Λαϊκής νομιμοποίησης δεν στερείται μόνο η κυβέρνηση και η κοινοβουλευτική ομάδα του Πασόκ, αλλά το σύνολο της Βουλής. Ο αντίλογος περί συνεχών πρόωρων εκλογών στην χώρα μας, ως ενδημική πολιτική παθογένεια, είναι και θεσμικά ελλιπής αλλά παραβλέπει και την πραγματικότητα. Πράγματι οι πρόωρες εκλογές, ως πολιτική διέξοδος και ως συνταγματικά προβλεπόμενη διαδικασία, έχουν τύχει πρωτοφανούς κατάχρησης από το σύνολο των κομμάτων. Δεν είναι δυνατόν να μετρούνται στα χέρια του ενός χεριού οι περιπτώσεις κατά τις οποίες μία κυβέρνηση εξάντλησε την τετραετία από το 74 μέχρι σήμερα.

Εάν όμως δεν πρέπει να γίνουν σήμερα πρόωρες εκλογές, δεν πρέπει να γίνουν ποτέ. Μέσα σε δύο χρόνια έχουν συντελεστεί αλλαγές - και κυρίως έχουν δρομολογηθεί καταστάσεις - που κάποτε θεωρούνταν αδύνατες. Το σύνολο της Βουλής καλείται να διαχειριστεί μία πραγματικότητα εντελώς διαφορετική από αυτή που επικρατούσε κατά τις τελευταίες εκλογές. Το σύνολο δε των κομμάτων εκλέχθηκε στην ισχυρή Ελλάδα του Ευρώ και των εργατικών και οικονομικών κατακτήσεων και καλείται να διαχειριστεί την ενδεχόμενη ανεξέλεγκτη πτώχευση. Οι προηγούμενες εκλογές έγιναν υπό το κλίμα να «γίνουμε η Δανία του Νότου» και πλέον παλεύουμε να μην καταντήσουμε «η Ινδία της Ευρώπης».

 Για όλα αυτά οι πολίτες δεν έχουν τοποθετηθεί. Και το σύνολο των κομμάτων έχει διαφορετική πολιτική ατζέντα από αυτή υπό την οποία εκλέχθηκε.

- Το Πασόκ εφάρμοσε μία διαμετρικά αντίθετη πολιτική από αυτή που είχε εξαγγείλει. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που κάποιοι (μεταξύ των οποίων και παλαιό πρόεδρος του ΑΠ) να μιλάνε για ευθεία πολιτική εξαπάτηση και υφαρπαγή της ψήφου που επισύρει ακόμη και ποινικές ευθύνες.

- Η ΝΔ πήγε στις εκλογές με σκυμμένο το κεφάλι και πλέον εμφανίζεται ως ο από μηχανής θεός που θα μας σώσει. Με μία μεσοβέζικη στάση, νοιάζεται μόνο για την εξουσία. Δεν είναι δυνατόν να λες ναι στα λεφτά, ναι στα δάνεια, ναι στη βοήθεια, αλλά όχι στα μέτρα. Μέτρα που για να μην ξεχνιόμαστε ο Καραμανλής είχε προαναγγείλει.

- Η Αριστερά, στις προηγούμενες εκλογές διακήρυττε ότι δεν υπάρχει καν κρίση! Και πλέον (ένα μέρος της) καπηλεύεται την λαϊκή δυσαρέσκεια και επαγγέλλεται μία δήθεν επανάσταση που δεν μπορεί να στηρίξει ούτε η ίδια. Κοινώς, όταν ο Τσίπρας και η Αλέκα θα ξανακαλέσουν σε ανυπακοή και σε άρνηση πληρωμής των φόρων, καλό θα ήταν να παραιτηθούν πρώτα της βουλευτικής τους αποζημίωσης. Και με τον Αγά και με τον Ζευγά δεν γίνεται.

- (Ο Καρατζαφέρης είναι εκτός συναγωνισμού. Η κωλοτούμπα έχει περάσει σε άλλο επίπεδο. Και πριν τις εκλογές και σήμερα η πολιτική του εξαρτάται από το πώς θα ξυπνήσει το πρωί).

- Και μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν μέσα στη Βουλή επιπλέον δύο κόμματα, αρκετοί ανεξάρτητοι βουλευτές και ακόμη περισσότερες πολιτικές κινήσεις.

Ακόμη περισσότερο δε, παραβλέποντας την προφανή πολιτική αλλαγή που στερείται πλήρως της λαϊκής νομιμοποίησης, μας ετοιμάζουν και κυβέρνηση συνεργασίας. Και ο πολιτικός λόγος επικεντρώνεται στο εάν θα είναι κυβέρνηση τεχνοκρατών ή πολικών.

 Τον λαό τον ρωτήσατε;. Μπορεί να θέλει τον Τσίπρα ως νέο Κολοκοτρώνη. Μπορεί να εκπληρώσει το όνειρο του ΚΚΕ τα τελευταία 70 χρόνια και να γίνουμε μία νέα Β Κορεά. Μπορεί να θέλει ακόμη και τον Βεργή για να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Δεν έχει καμία σημασία.  Προσωπικά δεν πιστεύω ότι ο λαός είναι σοφός. Για την ακρίβεια είναι τόσο ηλίθιος (και έχει τόσο βραχεία μνήμη) ώστε να επανεκλέξει ένα κόμμα που στις προηγούμενες εκλογές το έβριζαν και οι πέτρες. Αυτό όμως είναι επουσιώδες. Το έχουμε ξαναπεί. Η δημοκρατία δεν είναι το καλύτερο πολίτευμα. Είναι το πιο δίκαιο. Μπορεί να γουστάρουμε να καταστραφούμε. Δικαίωμά μας.

Δεν είναι δυνατόν να παίρνονται αποφάσεις που θα αλλάξουν το μέλλον μας για τα επόμενα 100 χρόνια. Ακόμη και εάν αυτές οι αποφάσεις είναι αναπόφευκτες, αφήστε το λαό να εκλέξει τα πρόσωπα που θα τις  εφαρμόσουν. Εκλογές τώρα.

Το μέλλον της Ελλάδας όπως το παρελθόν της Βουλγαρίας

Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε σε Βουλγαρική εφημερίδα πριν δυο μήνες, στα πλαίσια έρευνας για την Ελλάδα. Βρήκα τις απόψεις που περιέχει άκρως ενδιαφέρουσες, αν και δεν συμφωνώ με πολλές απ' αυτές. Ζήτησα από την κα. Ατανάσοβα να το μεταφράσει στα ελληνικά τα οποία γνωρίζει άριστα και παραθέτω το κείμενο αυτούσιο και με την ορολογία του, προς προβληματισμό.

Το μέλλον της Ελλάδας όπως το παρελθόν της Βουλγαρίας 

Μπόικα Ατανάσοβα,
Ανταποκριτής για τα βουλγαρικά μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα.

Η Ελλάδα πατά πάνω στα βήματα της Βουλγαρίας. Η αλήθεια είναι αυτή, παρόλο που οι Έλληνες δεν θέλουν καν ν’ ακούσουν για έναν τέτοιο παραλληλισμό των γεγονότων. Ωστόσο, ήδη υπάρχουν τα πρώτα συμπτώματα της νόσου που βύθισε τη Βουλγαρία στη φτώχεια και το χάος την περίοδο 1996 – 1997. Η Ελλάδα οδεύει με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς την "περεστρόικα" που προκάλεσε ο κακοήθης όγκος του δημόσιου τομέα. Όσο κι αν η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να «μοιράζει ηρεμιστικά χάπια» μέσω των υποσχέσεων πως δεν πρόκειται να εφαρμόσει νέα μέτρα, οι μεταστάσεις του όγκου πνίγουν πλέον όχι μόνο την ελληνική, αλλά και την ευρωπαϊκή οικονομική – πολιτική – κοινωνική πραγματικότητα.

Τι συμβαίνει στην Ελλάδα;
Εάν παρατηρήσουμε τις περιστάσεις και τις λεπτομέρειες προσεκτικά, θα δούμε πως τα οικονομικά μέσα της ελληνικής οικονομίας που διαλύεται δεν συγκεντρώνονται στα χέρια κάποιας ολιγαρχίας που γεννιέται, αλλά απλώς αλλάζουν τον ιδιοκτήτη τους προς τα δυτικά, στον τεράστιο πολιτικό και οικονομικό σχηματισμό που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ένωση. Η χώρα χρωστά πλέον 450 δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία κανένας υγιώς σκεπτόμενος νους δεν φαντάζεται πως θα μπορέσει ποτέ θα ξεπληρώσει. Απόψεις που ακούγονται από διάφορους Έλληνες να σωθεί η χώρα με την υποτιθέμενη επιστροφή στη δραχμή είναι επιεικώς αξιολύπητες. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί για δύο λόγους. Πρώτον, η ΕΕ δεν θα το επιτρέψει γιατί το γεγονός αυτό θα σημάνει το τέλος του ευρωπαϊκού νομίσματος. Δεύτερον, η εισαγωγή της δραχμής θα «ξεκλειδώσει» αυτόματα τον υπερπληθωρισμό, καθώς η κυβέρνηση της χώρας θα ξεκινήσει να τυπώνει χρήμα άμεσα για να μπορεί να πληρώνει. Ένα χρόνο αργότερα η δραχμή θα στοιχίζει όσο και το δολάριο της Ζιμπάμπουε. Οι δανειστές θα αναμένουν πληρωμές σε ευρώ και όχι σ’ ένα νόμισμα που στοιχίζει λιγότερο από ταπετσαρία τοίχων.

Η άλλη πλευρά των σημερινών κοινωνικών κραδασμών είναι το γεγονός ότι 700 – 800.000 δημόσιοι υπάλληλοι προσπαθούν να ταυτιστούν με τη μεσαία τάξη, ενώ δεν ανήκουν εκεί. Αυτοί είναι μια τεχνητή μεσαία τάξη που απλά πρέπει να εξαφανιστεί, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος της γιατί αποτελεί μια από τις αιτίες αυτής της κρίσης. Η πραγματική μεσαία τάξη της Ελλάδας έχει δική της επιχείρηση και εργάζεται. Έχει ξενοδοχεία, εστιατόρια, εργοστάσια. Το ουρλιαχτό που ακούγεται στην Αθήνα είναι ο θρήνος μιας περιττής τάξης που ξεψυχά, στερούμενη τα προνόμια και την αμέριμνη ζωή της. Αυτοί οι άνθρωποι μοιάζουν με τους βετεράνους στη Βουλγαρία, αμέσως μετά τις αλλαγές. Η σκληρή ζωή όμως, θα τους οδηγήσει ακριβώς εκεί που οδήγησε και τους δικούς μας.  Εκείνοι θα πρέπει να δουλέψουν κάπου αλλού, ενώ ο πλανήτης θα συνεχίσει να περιστρέφεται.

Τι περιμένει την Ελλάδα;
Η χώρα θα περάσει μερικά στάδια που θα διαρκέσουν, όπως και στη Βουλγαρία, σχεδόν δύο δεκαετίες. Όλοι μας γνωρίζουμε πως η μετάβαση χωρίζεται σε δυο περιόδους: Η πρώτη δεκαετία χαρακτηρίζεται από κάθετη πτώση του πληθωρισμού και η δεύτερη από άνοδο των μακροοικονομικών επιδόσεων της χώρας. Ένα από τα συμπτώματα της μετάβασης είναι το επίπεδο της ανεργίας. Το φαινόμενο αυτό έχει μεγάλη σημασία για την ευημερία των μαζών, καθώς δεν νοείται ομαλή πολιτική και ορισμός μακροπρόθεσμων στόχων, όταν τα επίπεδα της ανεργίας είναι ψηλά. Όμως το μοντέλο της καπιταλιστικής πολιτικής που διαλύεται αυτήν τη στιγμή πετά στο δρόμο και καταστρέφει την «μεσαία τάξη», που είναι η ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας και στηρίζει τις κοινωνικές δομές. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που τώρα πλημμυρίζουν τους δρόμους στην απεγνωσμένη προσπάθειά τους να σωθούν, καθώς πλέον στην Ελλάδα διαγράφονται με σαφή τρόπο δύο τάξεις: των πλούσιων και των φτωχών.

Αυτή ακριβώς η ανακατανομή των κοινωνικών στρωμάτων οδηγεί τους Έλληνες προς μια βαθιά κρίση, παρόμοια με εκείνη στη Βουλγαρία κατά τη διετία 1996 – 1997, όταν οι μεγάλες πόλεις σείονταν από τις διαδηλώσεις, οι δρόμοι ήταν μπλοκαρισμένοι και ολόκληρη η χώρα περιήλθε σε χάος, όπως παρατηρείται σήμερα στην Ελλάδα. Στις αρχές Φεβρουαρίου του 1997 η Βουλγαρία βρισκόταν ενώπιον του υπερπληθωρισμού, αφού σε διάστημα μόνο δύο μηνών η τιμή του αμερικανικού δολαρίου έφθασε από τα 500 στα 3.000 λέβα. Οι αποταμιεύσεις της «μεσαίας τάξης» της βουλγαρικής κοινωνίας χάθηκαν, ενώ τα χρέη των «εκατομμυριούχων με δάνεια», που είχαν πάρει χρήματα από τις τράπεζες, χωρίς να έχουν την πρόθεση να τα επιστρέψουν απλά εξαφανίστηκαν. Οι απεγνωσμένες προσπάθειες συγχώνευσης των ελληνικών τραπεζών, όπως και η υποτιθέμενη προσέλκυση ξένων επενδύσεων που παρατηρούμε, αποτελούν μαρτυρίες για το πόσο ανίσχυρο είναι το ελληνικό κράτος.

Άλλο ένα σύμπτωμα που δεν πρέπει να παραμελούμε είναι η αύξηση της εγκληματικότητας. Οι συνοικίες των πλουσίων στην Αθήνα έχουν πολιορκηθεί από Ρώσους, Αλβανούς και Βούλγαρους μαφιόζους που αναδιανέμουν την «αγορά» μεταξύ τους, ενώ στο κέντρο εγκαθίστανται οι ακροδεξιοί της Χρυσής Αυγής οι οποίοι σκοτώνουν στο ξύλο κάθε αλλοδαπό. Γεγονότα που αποδεικνύουν το πόσο η Ελλάδα έχει χάσει τον έλεγχο του ίδιου του κράτους.
Τι ακολουθεί από εδώ και πέρα;
Η Ελλάδα χάνει την κυριαρχία της υπό την οικονομική πίεση. Η κυβέρνηση στην Αθήνα σιγά σιγά αποχωρίζεται τους μοχλούς διοίκησης της πολιτικής και της οικονομίας. Οι δανειστές θέλουν ευρώ τα οποία η Ελλάδα δεν έχει για να επιστρέψει. Αυτό σημαίνει πως όλο και μεγαλύτεροι τομείς της οικονομίας θα τίθενται υπό την άμεση εξάρτηση ξένων παραγόντων. Από την άλλη, η αποσταθεροποίηση της κοινωνίας είναι πλέον γεγονός. Η χώρα μόλις ξεκινά το δρόμο που πέρασε η Βουλγαρία στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Είναι νομοτελιακό πως η αποδυναμωμένη εξουσία και οικονομία οδηγούν στο φαινόμενο που είναι γνωστό στη Βουλγαρία ως mutrization. Και αν η ίδια η ελληνική κοινωνία δεν γεννήσει αυτό το τέρας, αυτό μπορεί να εισαχθεί από έξω. Το έδαφος γι’ αυτό είναι ήδη έτοιμο. Η μεσαία τάξη που αφανίζεται, η διαστρωμάτωση της κοινωνίας σε πλούσιους και φτωχούς και οι περιορισμένοι πόροι θα επιφέρουν τεράστια διαφθορά. Δεν θα ήταν καθόλου άσχημη ιδέα οι Έλληνες να ρίξουν μια ματιά στα βόρεια του Προμαχώνα και να διδαχθούν από τη δική μας περίοδο μετάβασης, επειδή το χάσμα μεταξύ των εισοδημάτων θα συνεχίσει ν’ αυξάνεται. Στην αντίθετη περίπτωση η αυταπάτη θα τους ωθήσει προς ένα διόλου αξιοζήλευτο μέλλον. 
*Mutrization: Η επικράτηση της μαφίας στην οικονομική ζωή ενός κράτους. Εκβιασμοί, ναρκωτικά, προστασία, λαθρεμπόριο, τυχερά παιχνίδια, ασφάλιση, έκδοση γυναικών, εισαγωγή κλεμμένων αυτοκινήτων σε ευρύτατη κλίμακα, μπλοκάρουν κάθε υγιή οικονομική δραστηριότητα, ενώ παράλληλα διαπλέκονται μέσα στην πολιτική εξουσία, τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και τη δικαιοσύνη, καθορίζοντας τις αποφάσεις τους.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=9860