Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Πέντε σταγόνες θρησκεία

Αν αντί για την Αθήνα ζούσα στο Ισλαμαμπάντ, το Κάιρο, στην Άγκυρα, το Ριάντ ή το Χαρτούμ, μάλλον δεν θα ζούσα για πολύ απολαμβάνοντας την ελευθερία μου να εκφράσω μερικές απορίες μου για διάφορες θρησκείες. Επειδή όμως εδώ είναι Ελλάδα, το λίκνο της δυτικής δημοκρατίας, λέω να το αποτολμήσω. Τώρα, πριν διάφοροι κουλ οπαδοί του πολιτικά ορθού με αποθαρρύνουν ευγενικά. Σήμερα, πριν φανατικοί ισλαμιστές και άλλα εγγόνια του σκοταδισμού με κάνουν κι εμένα να υποκύψω στο φόβο. Παραφράζοντας τον Καμπουράκη λοιπόν, ορίστε «πέντε σταγόνες θρησκεία»:
Απορία πρώτη: Το ιστορικό πρόσωπο που ονομαζόταν Μωάμεθ ήταν παιδόφιλος; Ξαναδιαβάζοντας τις τελευταίες μέρες μία βραβευμένη από ισλαμικές οργανώσεις βιογραφία του προφήτη, δεν μπορώ να μην σταθώ στο γεγονός  πως ο Μωάμεθ παντρεύτηκε την Αϊσα όταν εκείνη ήταν μόλις 9. Μάλιστα, τη μέρα του γάμου της, αναφέρεται πως η Αϊσα έπαιζε τραμπάλα με τις φίλες της (Muhammad, Karen Armstrong, σελ. 157). Εννέα χρόνων! Υποθέτω πως ο Αλλάχ δεν το θεωρεί μεμπτό αυτό. Άλλωστε, σύμφωνα με τα ιερά μουσουλμανικά κείμενα, η σχέση δεν ολοκληρώθηκε παρά μόνο αφού είχε περίοδο η Αϊσα, στα 10 της. Μπορώ να το στηλιτεύσω αυτό ή είμαι ήδη ντιπ για ντιπ βλάσφημος;

Απορία δεύτερη: Γιατί τους απήγγειλε ο Μωάμεθ τους «σατανικούς στίχους»; Για το 99,9% των αναγνωστών που δεν ξέρουν τι είναι οι «σατανικοί στίχοι», πρόκειται για στίχους που όπως όλοι οι υπόλοιποι που απήγγειλε ο Μωάμεθ ήταν έργο θεού (κατά ένα δις και πλέον ανθρώπους). Με την μόνη εξαίρεση πως λίγα χρόνια μετά ο ίδιος ο προφήτης τους πήρε πίσω, αποδίδοντας τους σε στιγμιαία παρεμβολή του Σατανά στη μετάδοση τους από τον Θεό! (ibid, σελ 108-134) Το γεγονός πως όταν τους απήγγειλε τον άφησαν ήσυχο οι εχθροί του στη Μέκκα και έτσι απέκτησε πολύ περισσότερους πιστούς ήταν μια μόνο ευτυχής σύμπτωση για εκείνον; Και το γεγονός επίσης πως τους αποκήρυξε τους «σατανικούς» αυτούς στίχους μόνο όταν ήταν πια πολύ ισχυρότερος; Κι αυτό καθαρή σύμπτωση; Όχι έξυπνο πολιτικό του παιχνίδι, σωστά; Μπορώ να το σκεφτώ αυτό φωναχτά για ένα μόνο λεπτάκι ή κινδυνεύω να πάω από fatwa;

Απορία τρίτη: Ήταν το ιστορικό πρόσωπο L. Ron Hubbard ένας κοινός απατεώνας ή τουλάχιστον ένας άνθρωπος με τεράστια φαντασία ή όχι; Όντως μας μετέφερε στη Γη πριν 75 εκατομμύρια χρόνια ο άρχοντας της διαγαλαξιακής συνομοσπονδίας ονόματι Xenou; Δεν αστειεύομαι. Σύμφωνα με τη θρησκεία της  Σαϊεντολογίας (κατά Wikipedia), κάπως έτσι βρεθήκαμε στη Γη, μας παράτησε ο  Ζένου σε ηφαίστεια και έφυγε ρίχνοντας και μερικές ατομικές βόμβες. Σύμφωνα με τη θρησκεία του Τομ Κρουζ και του Τζον Τραβόλτα, απλά δεν το θυμόμαστε. Μήπως όμως το ότι, σύμφωνα με καταγγελίες, πρέπει να πληρώσει κάθε νέο μέλος δεκάδες και μετά εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια για να του αποκαλυφθεί αυτή η αλήθεια θα έπρεπε να μας βάζει σε υποψίες; Εμένα ναι, το ομολογώ. Δεν βοηθάει και το ότι ο LRH, ο ιδρυτής της θρησκείας, ήταν συγγραφέας βιβλίων παλπ επιστημονικής φαντασίας. Μπορώ να το γράψω κι αυτό ή κινδυνεύω να μην κάνω καριέρα στο Hollywood;

Απορία τέταρτη: Ήταν το ιστορικό πρόσωπο ο Χριστός παντρεμένος; Θα διαβάσατε πριν λίγες μέρες πως παρουσιάστηκε πρωτοχριστιανικός πάπυρος που αναφέρει «κι ο Ιησούς τους είπε: ιδού η γυναίκα μου…». Η Κάρεν Κινγκ, η καθηγήτρια Θεολογίας του Χάρβαρντ που έκανε την ανακάλυψη σημείωσε πως η χριστιανική παράδοση παρουσίαζε πάντα τον Ιησού ως άγαμο ενώ δεν υπήρχαν τόσο ισχυρές σχετικές αποδείξεις. Κι αν ο Ιησούς ήταν παντρεμένος (με τη Μαρία Μαγδαληνή); Γιατί αυτό να θάφτηκε με το πέρασμα των αιώνων; Ήταν τόσο κακό να έκανε σεξ ο Ιησούς; Ήταν τόσο έκφυλη πια η Μαγδαληνή; Θα μείωνε το φως της διδασκαλίας του; Όπως με τόση επιτυχία φαντάστηκε ο Νταν Μπράουν, μήπως έκανε ο Χριστός και παιδιά; Να πεις κάτι παρόμοιο για τον Χριστό ενοχλεί σίγουρα αρκετούς πιστούς, αλλά δεν είναι και το τέλος του κόσμου, αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις στον Τελευταίο Πειρασμό, πρώτα στο βιβλίο του Καζαντζάκη κι έπειτα το φιλμ του Σκορτσέζε. Μπορώ να το αναφέρω άρα τώρα, υποθέτω, χωρίς να με αφορίσει ο Ιερώνυμος.

Απορία πέμπτη και τελευταία: μπορεί το ιστορικό πρόσωπο ο Χριστός να ήταν γκέι ή έστω μπάι; Το κήρυγμα αγάπης του Ιησού ήταν σίγουρα πολύ μπροστά από την εποχή του. Ποιος μας αποκλείει πως και η καθημερινή του ζωή δεν ήταν πολύ «μπροστά»; Δεν το λέω εγώ, ο αγγλικανός κληρικός και δημοσιογράφος Paul Oestreicher αναρωτιέται. Σε πρόσφατο άρθρο του στον βρετανικό Guardian, αναρωτιέται: “was Jesus gay?”, δίνοντας ο ίδιος την απάντηση, “probably”. Φυσικά, αφού δεν υπάρχουν αξιόπιστα ιστορικά αρχεία σχετικά με τη ζωή του Ιησού, ο συλλογισμός του δεν βασίζεται σε αποδείξεις, παρά μόνο σε δική του ερμηνεία της Βίβλου, με έμφαση στη στενή σχέση του Ιησού με τον αγαπημένο του μαθητή, τον Ιωάννη. Αρκεί αυτό για εσάς; Δεν το γνωρίζω, πάντως για μένα σίγουρα όχι.

Πολύ αμφιβάλλω. Ελπίζω να μου συγχωρείται. Αυτό, στον 21ο αιώνα, τώρα που ζευγαρώνει το ολοκληρωτικό κομμάτι του Ισλάμ με την πολιτικά ορθή Δύση, μπορώ να το πω με ασφάλεια;
            Το Γιώργου Νικολόπουλου  http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=18437 

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

Eπιτρέπεται η απαγόρευση πολιτικού κόμματος;

Του Νικου Κ. Αλιβιζατου* http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_23/09/2012_496501
Στις συζητήσεις που προκάλεσε η φασιστική δράση της Χρυσής Αυγής έρχεται και επανέρχεται το ερώτημα: ώς πότε η δημοκρατία μας θα ανέχεται τις βίαιες πρακτικές του νεοναζιστικού αυτού κόμματος; Γιατί δεν το θέτει εκτός νόμου;
Δυστυχώς, η σχετική συζήτηση πήρε γρήγορα ηθικές και πολιτικές διαστάσεις. Υπάρχει καλή και κακή βία; Και αν ναι, ποιο είναι το κριτήριο της διάκρισης; Η ιδεολογία όσων την υποστηρίζουν; Το αν αυτή βλάπτει πολλούς ή λίγους; Το αν τους βλάπτει σοβαρά ή όχι; Ή μήπως τα κίνητρα όσων τη μετέρχονται;
Υπό τις σημερινές περιστάσεις, θεωρώ ότι η συζήτηση αυτή δεν έχει νόημα. Σε ένα κράτος δικαίου, όπως ευτυχώς παραμένει ακόμη η Ελλάδα, η βία είναι καταδικαστέα, απ’ οπουδήποτε και αν προέρχεται, όποιο χρώμα και αν έχουν οι σημαίες όσων την υποστηρίζουν. Διότι η δημοκρατία μας θα αυτοκαταργούνταν αν ανεχόταν άλλα μέσα πολιτικής δράσης, εκτός από την ψήφο των πολιτών και από την άσκηση των δικαιωμάτων που αναγνωρίζει κάθε φιλελεύθερη και δημοκρατική έννομη τάξη. Με άλλα λόγια, με όρους ποινικού δικαίου, η «ευγένεια» των όποιων προθέσεων θα μπορούσε να ληφθεί υπ’ όψιν, όχι βέβαια για τον αποκλεισμό του αδίκου, αλλά το πολύ πολύ ως ελαφρυντική περίπτωση, για την επιμέτρηση της ποινής (άρθρο 84 Π.Κ.).
Γιατί λοιπόν δεν απαγορεύονται κόμματα που όχι μόνο δεν καταδικάζουν τη βία, αλλά τη χρησιμοποιούν συστηματικά, ήδη από σήμερα, ως μέσο πολιτικής δράσης;
Μετά τις φρικαλεότητες του φασισμού και του ναζισμού, τα Συντάγματα πολλών δημοκρατικών χωρών προβλέπουν τη δυνατότητα απαγόρευσης «ανατρεπτικών» κομμάτων, συνήθως με δικαστικές εγγυήσεις. Γνωστότερα από αυτά είναι το γερμανικό και το τουρκικό. Οπως έχει κρίνει το Δικαστήριο του Στρασβούργου, η απαγόρευση αυτή, όταν θεμελιώνεται σε πράξεις και επίσημες διακηρύξεις και όχι σε μεμονωμένα περιστατικά, δεν προσκρούει στη Σύμβαση της Ρώμης (ΕΣΔΑ). Οι Αρχές, πάντως, δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν την ανασύσταση των κομμάτων που απαγορεύτηκαν. Κάτι που λέει πολλά για τη μικρή αποτελεσματικότητα του θεσμού της απαγόρευσης, υπό καθεστώς δημοκρατίας.
Στη χώρα μας, το ισχύον Σύνταγμα δεν προβλέπει τη δυνατότητα να απαγορευθεί πολιτικό κόμμα. Με νωπή τότε ακόμη τη θέση εκτός νόμου του ΚΚΕ για σχεδόν 30 χρόνια, η Νέα Δημοκρατία απέσυρε πρόταση που είχε υποβάλει, στο πρώτο στάδιο της συνταγματικής αναθεώρησης, ακολουθώντας το πρότυπο του άρθρου 21 του γερμανικού Συντάγματος.
Κατά τη σχετική συζήτηση στην ολομέλεια της Βουλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε υποστηρίξει τότε ότι «αρκεί ο ποινικός κώδιξ», ενώ ο Δημ. Τσάτσος, ως εισηγητής της μειοψηφίας, εγκαλούσε την κυβέρνηση ότι «καταλύει το κράτος δικαίου» αφού, με την προτεινόμενη διάταξη, καταργούσε τη διάκριση νομιμότητας και παρανομίας (συνεδρ. 22.4.1975).
Εκτοτε, επικαλούμενοι το ναυάγιο της ανωτέρω πρότασης, οι συνταγματολόγοι συμφωνούν ότι το ισχύον Σύνταγμα αποκλείει το ενδεχόμενο να απαγορευθεί πολιτικό κόμμα, ακόμη με ειδικό νόμο (παρόμοιο π.χ. με τον διαβόητο α.ν. 509/1947).
Στο επιχείρημα αυτό, θα προσέθετα και ένα δεύτερο, πιο ρεαλιστικό: η απαγόρευση της Χρυσής Αυγής με νόμο θα ήταν αλυσιτελής. Διότι οι βουλευτές της, ελλείψει ειδικής συνταγματικής διάταξης για την αυτοδίκαιη έκπτωσή τους (αντίστοιχης με το άρθρο 58 παρ. 6 των Συνταγμάτων της δικτατορίας), δεν θα έχαναν τη βουλευτική τους ιδιότητα. Τούτο σημαίνει ότι θα μπορούσαν να συνεχίσουν το «θεάρεστο» έργο τους και να κατέλθουν στις επόμενες εκλογές με άλλο όνομα, χωρίς καν να χρειαστεί να χρίσουν υποψηφίους τις γυναίκες ή τα παιδιά τους (όπως συνέβη προ ετών στην Τουρκία).
Δεν θα μπορούσα να υποστηρίξω την ανωτέρω θέση ηθικά και πολιτικά, αν η έννομη τάξη μας δεν προέβλεπε άλλους τρόπους για την αμείλικτη δίωξη όσων προσφεύγουν συστηματικά σε πράξεις (πολιτικής) βίας. Με βάση τις διατάξεις του κοινού ποινικού μας δικαίου, οι τελευταίοι θα μπορούσαν να διωχθούν όχι μόνο για αντιποίηση αρχής (άρθρο 175 Π.Κ.), αλλά και για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης (άρθρο 187 Π.Κ.), αφού αποδεδειγμένα όχι μόνον ανέχονται αλλά και επιδιώκουν απρόκλητες σωματικές βλάβες εις βάρος τρίτων, ιδίως μεταναστών, αν και όχι μόνον (άρθρο 310 Π.Κ.). Θα μπορούσαν ακόμη να διωχθούν με βάση τον αντιρατσιστικό ν. 927/1979, οι αξιόποινες πράξεις του οποίου διώκονται πλέον αυτεπαγγέλτως (άρθρο 39 παρ. 4 του ν. 2910/1991).
Η θαρραλέα εγκύκλιος του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου έδειξε ότι ούτε η βουλευτική ιδιότητα μπορεί σήμερα να σταθεί εμπόδιο στην αυστηρή εφαρμογή του νόμου. Οσο για τους ηγέτες των κομμάτων της βίας, οι οποίοι σχεδιάζουν τα έκτροπα αποφεύγοντας να συμμετάσχουν οι ίδιοι σε αυτά, θα μπορούσαν να διωχθούν ως ηθικοί αυτουργοί.
Σε κάθε περίπτωση, για την αντιμετώπιση της βίας, οι αρμόδιες αρχές χρειάζεται να δείξουν σθένος και αποφασιστικότητα. Εκτός από την κυβέρνηση, την αστυνομία, τους εισαγγελείς και τους δικαστές (θα προσέθετα μάλιστα και το προεδρείο της Βουλής πλέον!) χρειάζεται και εμείς, ως κοινοί πολίτες, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να εκφράσουμε με κάθε τρόπο των αποτροπιασμό μας απέναντι στον κάθε μελανοχίτωνα. Διότι η αναβίωση του φασισμού στη χώρα μας είναι ντροπή και για την ιστορία και για τον πολιτισμό μας.
* Ο κ. Ν. Κ. Αλιβιζάτος είναι καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

Λείπει ο πατριωτισμός

Οι νεοφασίστες που έχουν επανακάμψει εσχάτως στην πολιτική σκηνή Ελλάδας και Ευρώπης μαγαρίζουν συστηματικά τους όρους «πατριωτισμός» και «εθνικισμός», συσκοτίζοντας το νόημά τους. Η αλήθεια είναι ότι ο εθνικισμός γεννήθηκε τον 18ο αιώνα και αποτέλεσε κινητήριο δύναμη των μεγάλων προοδευτικών επαναστάσεων της εποχής (Αμερικανική, Γαλλική). Στον πυρήνα της εθνικιστικής ιδεολογίας βρισκόταν η πεποίθηση ότι πηγή νομιμοποίησης της πολιτικής εξουσίας δεν ήταν ούτε το «ελέω Θεού» δίκαιο των γαλαζοαίματων και του κλήρου, ούτε τα κληρονομικά προνόμια των ευγενών.
Ανεξάρτητα από τη θέση του στην κοινωνική ιεραρχία ή την καταγωγή του, κάθε μέλος μιας γεωγραφικής και πολιτισμικής κοινότητας, διέθετε ένα βασικό χαρακτηριστικό: αυτοπροσδιοριζόταν και αναγνωριζόταν ως Γάλλος (ή Ελληνας ή Αμερικανός κ.ο.κ). Και επειδή ακριβώς ήταν εξίσου Γάλλος μέ όλους τους υπόλοιπους Γάλλους, είχε τα ίδια πολιτικά δικαιώματα και τις ίδιες νομικές υποχρεώσεις με αυτούς. Ο εθνικισμός είναι λοιπόν άμεσα συνδεδεμένος με το αίτημα για εκδημοκρατισμό και αυτοδιάθεση των λαών, ενώ κύριοι εκφραστές του δεν ήταν αντιδραστικοί αντισημίτες, αλλά φιλελεύθεροι και προοδευτικοί διανοούμενοι. Και τα σύγχρονα δημοκρατικά Συντάγματα εδράζονται ακριβώς στην ιδέα ότι εκατομμύρια άνθρωποι, οι οποίοι δεν γνωρίζουν ο ένας τον άλλον, συνδέονται παρ’ όλα αυτά «σε μια κοινή μοίρα» (όπως όρισε το έθνος ο Οτο Μπάουερ) και έχουν υποχρέωση αφοσίωσης και αλληλεγγύης ο ένας στον άλλον.
Οπως σε κάθε ιδεολογία, έτσι και στον εθνικισμό, οι πολυετείς κοινωνικές ζυμώσεις και οι ιστορικές συγκυρίες παρήγαγαν και τερατογενέσεις, με πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα τον ναζισμό. Ομοίως, τα «τάγματα εφόδου» των μαυροφορεμένων φουσκωτών στη σημερινή Ελλάδα δεν έχουν καμία σχέση με το πολιτικό και εκσυγχρονιστικό πρόταγμα του πατριωτισμού. Αντιθέτως, η εντυπωσιακή αύξηση της επιρροής τους αποδεικνύει τη σαγήνη που ασκούν, σε εποχές κρίσης, παρωχημένες μορφές κοινωνικής οργάνωσης, από την εποχή του ανθρωπο-πιθήκου, όπως είναι η αγέλη. Για τους πραγματικούς πατριώτες, οι νόμοι, οι θεσμοί και τα όργανα της πολιτείας αποτελούν έκφραση της συλλογικής δημοκρατικής βούλησης του έθνους. Για τους νεοφασίστες, ισχύει ο νόμος της ζούγκλας, όπως ακριβώς στον Μεσαίωνα.
Ασχετα από το τι συμβαίνει στα άκρα του πολιτικού φάσματος όμως στη χώρα μας, γενικότερα, τα λόγια περισσεύουν, αλλά το πατριωτικό πνεύμα λείπει. Καθημερινές πρακτικές εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών μας καταδεικνύουν ότι η αφοσίωσή τους δεν έχει σημείο αναφοράς την πολιτική κοινότητα του έθνους, αλλά τους εαυτούς τους, την οικογένειά τους, το χωριό τους, τη συντεχνία, τη φατρία τους, όπως συνέβαινε στις προνεωτερικές κουλτούρες, πριν από τη γέννηση των εθνών. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί; Οταν η Ελλάδα καταρρέει, αλλά κοιτάς πώς θα τακτοποιήσεις τους συγχωριανούς, κολλητούς ή συγγενείς σου στο μετρό, το τραμ, την ΕΡΤ ή τη Βουλή, τότε δεν έχεις εθνική συνείδηση. Οταν βρωμίζεις, βανδαλίζεις ή εγκαταλείπεις την πόλη σου και τις υποδομές που δημιουργήθηκαν από το υστέρημα των συμπολιτών σου, τότε είναι σαφές ότι δεν έχεις την αίσθηση του συν-ανήκειν στην ευρύτερη κοινότητα του έθνους. Οταν κοιτάς πώς θα τη γλιτώσεις εσύ και η οικογένειά σου, φοροδιαφεύγοντας ή απαιτώντας εξωφρενικά προνόμια σε βάρος των υπολοίπων, τότε δεν είσαι πατριώτης.
Δεν ηθικολογώ. Ανεξάρτητα από το αν επιλέγουμε να ταυτιστούμε με το έθνος μας ή προτιμάμε να μείνουμε προσκολλημένοι σε βυζαντινά ή οθωμανικά πρότυπα, γεγονός είναι ότι, είτε μας αρέσει είτε όχι, ο κόσμος μας παραμένει -προς το παρόν τουλάχιστον- πολιτικά οργανωμένος σε έθνη. Αν λοιπόν αυτό που βλέπουμε στον χάρτη να ορίζεται από τον έξω κόσμο ως Ελλάδα καταρρεύσει, τότε θα πάρει μαζί του όλους όσοι βρίσκονται εντός των σαφώς προσδιορισμένων συνόρων του. Δεν θα μείνει τίποτα όρθιο, ούτε τα «μπούνκερ» των βορείων προαστίων ούτε η Βουλή ούτε οι γνωριμίες θα είναι ασφαλή καταφύγια για κανέναν. Με άλλα λόγια, θέλουμε δεν θέλουμε, ο πατριωτισμός είναι τελικά ζήτημα προσωπικής επιβίωσης.
Tου Νικου Χρυσολωρα
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_12/09/2012_460857