Το αυτονόητο που δεν αντέχουμε

Αναδημοσιευση από http://www.ethemis.gr/to-aftonoito-pou-den-antechoume/
Πρόσφατα ο Υπουργός Υγείας κος Ανδρέας Λοβέρδος προέβη σε ορισμένες δηλώσεις, από εκείνες που δεν είμαστε συνηθισμένοι στην χώρα μας να ακούμε και που, βεβαίως, επουδενί δεν καταλαβαίνουν κάποιοι. «Ομολόγησε», λοιπόν, ότι το κόμμα του, το ΠΑΣΟΚ, υπήρξε ως αντιπολίτευση ανεύθυνο, ασκώντας λαϊκίστικη κριτική και διαφωνώντας σε όλες τις μεγάλες αλλαγές που προωθούσε η κυβέρνηση τότε της ΝΔ, ενώ βεβαίως το ίδιο ανεύθυνο υπήρξε όταν υποστήριζε προεκλογικά, ψευδόμενο φυσικά, ότι «λεφτά υπάρχουν», ενώ γνώριζαν ότι λεφτά δεν υπήρχαν. Μάλιστα, δεν δίστασε να αναφέρει ότι πολλά από τα νοσηρά φαινόμενα του κράτους που μας έφεραν στο σημερινό μας κατάντημα οφείλονται στην παπανδρεϊκή εποχή της δεκαετίας του 1980.
       Αυτά πάντα κατά τον κο Λοβέρδο. Ασφαλώς, τις «αλήθειες» που μας «ομολόγησε» ο κος Λοβέρδος τις γνωρίζαμε. Εν προκειμένω αυτό που ξένισε ήταν το γεγονός ότι αυτά ακούστηκαν από κάποιον «δικό» τους.
       Βεβαίως, όπως εξάλλου συνηθίζουμε στην χώρα μας, τις δηλώσεις αυτές ακολούθησαν διάφορα συνομωσιολογικά σενάρια, του τύπου «διαχωρίζει την θέση του για να σωθεί», «προετοιμάζει την επόμενη ημέρα για τον εαυτό του», θέλει να «χριστεί ως ο δεύτερος δελφίνος μετά τον Βενιζέλο» κλπ κλπ. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι πράγματι πολλά από αυτά είναι ακριβώς έτσι, ότι δηλαδή ο κος Λοβέρδος είπε όσα είπε από ιδιοτελείς σκοπιμότητες. Ε και; Δεν είναι αλήθεια; Δεν τα γνωρίζουμε όλοι; Και, κυρίως, δεν θα πρέπει να συνομολογήσουμε ως μια κάποια πρόοδο του πολιτικού κόσμου και διαλόγου ότι επιτέλους κάποιος από το ίδιο «κοπάδι» τολμάει, ανεξαρτήτως σκοπιμοτήτων, να προβεί σε μια τέτοια αυτοκριτική, να πει την απλή αλήθεια, παραδεχόμενος τα αυτονόητα; Γιατί θα πρέπει πάντα και όλοι να κινούνται στις ίδιες γραμμές του τρένου, που όμως είναι οι γραμμές εκείνες που μας οδήγησαν στον γκρεμό;
       Πέραν της «σερλοκχομικής» αυτής υποδοχής των δηλώσεων Λοβέρδου υπήρξε και η άμεση αντίδραση – κριτική της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία έσπευσε να αναδείξει τις δηλώσεις αυτές, όχι φυσικά αποδεχόμενη την ουσία τους και εκμεταλλευόμενη αυτές προκειμένου να οδηγήσει τον πολιτικό διάλογο ακόμα ένα βήμα πιο μπροστά, αλλά αφενός για να καταδείξει στους έλληνες πολίτες ότι «ορίστε, όσα σας λέμε εμείς τόσο καιρό τα λένε τώρα και οι Υπουργοί της κυβέρνησης!!» (εν είδει επτάχρονου στην παιδικά χαρά: «μαμά μαμά, να, αυτός αυτός είναι!) και αφετέρου ότι «άρχισαν τα συντροφικά μαχαιρώματα», λες και αυτό που ενδιαφέρει τον έλληνα πολίτη σήμερα είναι η «αυθεντική» καταγραφή από τη ΝΔ των όποιων αλληλοσπαραγμών των υπουργών της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ.
       Σχεδόν αιωρούμαστε πάνω από το χάος και παρόλα αυτά ακόμα δεν αντέχουμε την συζήτηση του αυτονόητου. Φτάσαμε στο σημερινό μας κατάντημα, το οποίο δεν είναι πρωτίστως οικονομικό, αλλά πολιτικό, ηθικό, πολιτιστικό, γιατί εδώ και τρείς δεκαετίες αναδείξαμε σε κυρίαρχο στοιχείο της ζωής μας, της πολιτικής, της ατομικής, της κοινωνικής, ό,τι πιο στρεβλό, εγωιστικό και ψεύτικο θα μπορούσε να εφεύρει η ανθρώπινη ποταπότητα προκειμένου να εξυπηρετήσει την ματαιότητα της, την ψευδαίσθηση της κυριαρχίας και της ευμάρειας. Αποφύγαμε συστηματικά, κυριολεκτικώς συστηματικά (και για αυτό δεν αντέχουν στην κριτική και οι κάθε είδους δικαιολογίες), κάθε συζήτηση επί του ορθού, του λογικώς και εμπειρικώς αποδεδειγμένου ορθού, αρνηθήκαμε με πείσμα κάθε μαθηματικώς άγουσα στην επιτυχία συνταγή, και εφηύραμε παγκοσμίως πρωτότυπα ιδεολογικά σχήματα προκειμένου να δικαιολογούμε συνεχώς τα επίσης παγκοσμίως μοναδικά θεσμικά και κοινωνικά εκτρώματα που εκθρέψαμε και ακόμα συντηρούμε.
       Σήμερα, όμως, μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας έχει πλέον αντιληφθεί ότι αυτό που μας έλειπε μέχρι τώρα είναι η «κοινή λογική». Να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα όλα γύρω μας βάσει της απλής, κοινής λογικής. Ότι επιτέλους, και σε αυτόν τον τόπο, ένα και ένα πρέπει να κάνουν δύο, και όχι κάτι άλλο. Δυστυχώς, το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού μας – και όχι μόνον – κόσμου μάλλον έχει πάρει οριστικό διαζύγιο από αυτή την κοινή λογική. Μόνη ελπίδα, ωστόσο, σήμερα για την πατρίδα μας είναι η επικράτηση επιτέλους του «αυτονόητου», η επανάσταση της «κοινής λογικής».