Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Η φοβική χώρα (30.06.2011)

αναδημοσιευση από http://www.ndimou.gr/index_gr.asp
Χίλια τόσα χρόνια κρατάει, από τη εποχή του Σχίσματος. Φόβος, δυσπιστία και μίσος για τη Δύση. Με επικεφαλής την Εκκλησία που αιώνες συμβούλευε τους ραγιάδες να αγαπούν τον Σουλτάνο (πατέρα μας) και να εξορκίζουν κάθε δυτικό – σατανικό (Επιστήμη, Δημοκρατία, Διαφωτισμό, κλπ.).
Μόνιμα η φοβική Ελλάδα νιώθει περικυκλωμένη από εχθρούς που την εποφθαλμιούν και την επιβουλεύονται. Όπως έγραψε ένας γνωστός λαϊκός ιστοριογράφος, ο Κυριάκος Σιμόπουλος: «Ο Ελληνισμός αγωνίζεται επί δύο χιλιετίες σε έναν εχθρικό κόσμο υπό συνεχή απειλή ολοκληρωτικού αφανισμού… ολομόναχος».
Ακόμα κι όταν ελευθερώθηκε το 21 χάρη στις Μεγάλες Δυνάμεις, δεν είπε ποτέ ευχαριστώ. (Ο Σημίτης, που είπε «ευχαριστώ» για τα Ίμια, στιγματίστηκε δια βίου).
Γιατί άλλες χώρες δεν νιώθουν αυτό το σύνδρομο; Η Ιταλία ελευθερώθηκε και ενοποιήθηκε μετά από μας. Πέρασε αιώνες κάτω από Γερμανική, Ισπανική, Γαλλική κατοχή. Ωστόσο δεν μισεί την Δύση – έγινε Δύση. Εμείς δεν γίναμε ποτέ κι ας είπε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το «ανήκομεν».
Κάθε κακό που μας συμβαίνει το αποδίδουμε σε άλλους. Π. χ. την «ξενοκίνητη» χούντα. Που μόνο ξενοκίνητη δεν ήταν – ελληνικότατη. Άλλα σχεδίαζαν οι ξένες μυστικές υπηρεσίες και πιάστηκαν στον ύπνο. Όμως ο μύθος επιμένει.
Τώρα ξενοκίνητα είναι τα Μνημόνια και το Χρέος. Υποτίθεται πως οι ξένοι μας ανάγκαζαν  να ξοδεύομε και να χρεωνόμαστε, για να μας υποδουλώσουν και να μας αγοράσουν για ένα κομμάτι ψωμί.
Το πώς μας ανάγκασαν να αγοράσουμε Τζιπούρες και σκάφη, να φτιάξουμε αυθαίρετα με πισίνες και να πουλάμε ανύπαρκτα γεωργικά με επιδοτήσεις, μόνο η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ το ξέρει.
Οι περισσότεροι πιστεύουν πως είμαστε πάλι θύματα πλεκτάνης των ξένων. Αν ισχυριστείς ότι μας βοηθάνε, θα αντιμετωπίσεις τον γενικό καγχασμό.
Το αποκορύφωμα της παράνοιας φαίνεται σε πρόσφατη δημοσκόπηση της VPRC: το 59% των Ελλήνων θεωρεί ότι ο πρωθυπουργός μας εργάζεται για λογαριασμό ξένων συμφερόντων. Ο αφελώς έντιμος Γιώργος Παπανδρέου, σατανικός πράκτωρ, μας ξεπουλάει.
«Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνην». Αλλά η παραφροσύνη αυτή υπάρχει εδώ και αιώνες. Τώρα, με την κρίση, η μανία καταδιώξεως εντάθηκε. Φοβάμαι πως αυτή, και όχι το χρέος, θα καταστρέψει τελικά τη χώρα.

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

αγελάδες...

παλιό αλλά πάντα καλό και επίκαιρο
Αγελάδες & Πολιτεύματα
ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ: Έχεις δύο αγελάδες. Πουλάς τη μία και αγοράζεις έναν ταύρο, πολλαπλασιάζεις το κοπάδι και η οικονομία αναπτύσσεται ομαλά. Στη συνέχεια πουλάς όλο το κοπάδι, γίνεσαι εισοδηματίας και ζεις καλύτερα.
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ: Έχεις δύο αγελάδες. Το κράτος δε νοιάζεται για το αν υπάρχεις, πόσο μάλλον για τις αγελάδες.
ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ: Έχεις δύο αγελάδες και δίνεις τη μία στο γείτονά σου.
ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΣΜΟΣ: Έχεις δύο αγελάδες. Η κυβέρνηση σου απαγορεύει τόσο να τις αρμέγεις όσο και να τις σκοτώσεις.
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ: Έχεις δύο αγελάδες. Το κράτος παίρνει και τις δύο και σου δίνει λίγο γάλα.
ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ: Έχεις δύο αγελάδες. Το κράτος παίρνει και τις δύο και σου δίνει όσο γάλα λένε οι κανονισμοί ότι χρειάζεσαι.
ΚΑΘΑΡΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ: Έχεις δύο αγελάδες. Οι γείτονές σου σε βοηθούν να τις φροντίζεις και όλοι μαζί μοιράζεστε το γάλα.
ΦΑΣΙΣΜΟΣ: Έχεις δύο αγελάδες. Το κράτος παίρνει και τις δύο και σου πουλάει το γάλα. ΝΑΖΙΣΜΟΣ: Έχεις δύο αγελάδες. Το κράτος παίρνει και τις δύο και σε σκοτώνει. ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες. Το κράτος ορίζει ότι μπορείς να τις ταίζεις και μετά να τις αρμέγεις. Μετά σε πληρώνει για να μη τις αρμέγεις. Μετά παίρνει και τις δύο αγελάδες, σκοτώνει τη μία, αρμέγει την άλλη και χύνει το γάλα στους υπονόμους. Στο τέλος απαιτεί από εσένα να συμπληρώσεις αιτήσεις για τις χαμένες αγελάδες.
ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ: Έχεις δύο αγελάδες. Η κυβέρνηση τις παίρνει και αρνείται ότι έχουν υπάρξει ποτέ. Το γάλα τίθεται εκτός νόμου.
ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες. Ο άρχοντας παίρνει μέρος από το γάλα.
Αγελάδες & Εθνική Οικονομία
ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες. Πουλάς τη μία και αναγκάζεις την άλλη να παράγει το γάλα που αντιστοιχεί σε 4 αγελάδες. Αργότερα προσλαμβάνεις έναν εμπειρογνώμονα να αναλύσει γιατί η αγελάδα ψόφησε.
ΓΑΛΛΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες και απεργείς επειδή θέλεις 3.
ΓΙΑΠΩΝΕΖΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες και τις ανασχεδιάζεις ώστε να έχουν το 1/10 του μεγέθους τους και να παράγουν 20 φορές περισσότερο γάλα. Στη συνέχεια σχεδιάζεις ένα έξυπνο "κατοικίδιο" καρτούν το ονομάζεις Cowkimon και το πουλάς σε όλο τον κόσμο. ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες και τις ανασχεδιάζεις ώστε να ζουν 100 χρόνια, να τρώνε μια φορά το μήνα και να αυτοαρμέγονται.
ΙΤΑΛΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες αλλά δεν ξέρεις που είναι και έτσι κάνεις διάλειμμα για φαγητό.
ΡΩΣΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες, τις μετράς και βρίσκεις ότι στην πραγματικότητα έχεις πέντε. Τις ξαναμετράς και τις βγάζεις είκοσι. Την τρίτη φορά βρίσκεις ότι έχεις δύο ξανά. Απελπισμένος σταματάς να μετράς και ανοίγεις ένα ακόμη μπουκάλι βότκα.
ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες και 200 ανθρώπους να αρμέγουν την κάθε μία από αυτές. Παράλληλα ισχυρίζεσαι ότι έχεις εξασφαλίσει πλήρη απασχόληση και υψηλή παραγωγικότητα. Συλλαμβάνεις αμέσως τον δημοσιογράφο που ανακοινώνει τους παραπάνω αριθμούς.
ΙΝΔΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες και απλά τις λατρεύεις.
ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες και είναι και οι δύο τρελές.
ΕΛΒΕΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις 5.000 αγελάδες. Καμία δε σου ανήκει. Πληρώνεις άλλους για να τις προσέχουν.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Έχεις δύο αγελάδες αλλά δηλώνεις μόνο τη μία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση σε επιδοτεί, για να αγοράσεις άλλη μία, και μετά σε πληρώνει για να τη σφάξεις γιατί διαπιστώνει υπερπαραγωγή γάλακτος. Τσεπώνεις τα λεφτά, πουλάς τις αγελάδες και μετά ξαναπαίρνεις την ευρωπαϊκή επιδότηση για να τις ξαναγοράσεις, επειδή παρατηρείται μείωση στην παραγωγή.

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

Οι αστικοί μύθοι της οικονομικής κρίσης και κάποιες σχετικές παλινωδίες της μεταρρυθμιστικής αριστεράς

αναδημοσιευση από: http://aristeristrouthokamilos.blogspot.com/

Πολλά σχετικά ερωτήματα έχουμε διατυπώσει από αυτό το ιστολόγιο προς τους επίδοξους μεταρρυθμιστές της αριστεράς, που εν πολλοίς έχουν μείνει αναπάντητα... Ο πολύτιμος όμως χρόνος κάποιων θαρραλέων πρωτοβουλιών κυλά αναξιοποίητος και άλλοι παίρνουν τις δικές τους πρωτοβουλίες με τους δικούς τους φυσικά όρους συνέχειας, έστω και οριακά του μεταπολιτευτικού καθεστώτος του παρασιτισμού της δημόσιας σφαίρας για ίδιον όφελος. Τελευταίο ερώτημα: όσοι επικαλούνται την ανανέωση και την μεταρρύθμιση στην εγχώρια αριστερά, έχουν αποφασίσει να μείνουν οριστικά έξω από αυτόν τον αγώνα και το μεταρρυθμιστικό κοινωνικό μέτωπο;

Τα γουάν και τα ρούβλια που θα πλήρωναν το χρέος και άλλες, ανάλογες, ιστορίες

Οι αστικοί μύθοι μιας οικονομικής κρίσης...

του Παναγή Γαλιατσάτου

Από τον Δεκέμβριο του 2009 η χώρα αγωνίζεται για να αποφύγει τη χρεοκοπία. Οπως ήταν επόμενο, έκτοτε η κρίση χρέους κυριαρχεί στη δημόσια συζήτηση και όχι πάντα με τον πιο εποικοδομητικό τρόπο.

Τους τελευταίους 18 μήνες διαμορφώθηκε μια σειρά από αστικούς μύθους γύρω από την κρίση, οι οποίοι, αν και στερούνται ρεαλιστικής βάσης, έγιναν ευρύτατα αποδεκτοί, καθώς υπαινίσσονταν ότι υπήρχε ένας πιο εύκολος δρόμος εξόδου από αυτήν. Εν τέλει, οι μύθοι αυτοί λειτούργησαν υπονομευτικά για την ίδια την εθνική προσπάθεια, αφού συνετέλεσαν σε μεγάλο βαθμό στο να αντιδρά όλο και εντονότερα η κοινή γνώμη στη σκληρή πραγματικότητα.

Οι πολιτικές δυνάμεις είναι σε μεγάλο βαθμό συνυπεύθυνες γι' αυτήν την εξέλιξη, αφού διακίνησαν πρώτες τέτοιου είδους μύθους. Οπως:

1. Την αντίληψη ότι δεν ήταν απαραίτητη η δημοσιονομική πειθαρχία που προσπαθούσε να επιβάλει η Κομισιόν.

2. Μέσω μιας πολιτικής συμφωνίας με τους Κινέζους θα βρίσκαμε τα απαραίτητα κεφάλαια, αίσθηση που καλλιέργησε η ίδια κυβέρνηση από το φθινόπωρο του 2009. Τότε, η κυβερνητική γραμμή ήταν «αντίσταση στις νεοφιλελεύθερες συνταγές της Ε.Ε.» και οι διαρροές από το υπουργείο Οικονομικών ήθελαν το Πεκίνο να εξαγοράζει το ελληνικό χρέος. 
Στην πραγματικότητα, οι Κινέζοι ενδιαφέρονταν σε εκείνη τη φάση για τις επιστροφές ΦΠΑ, ύψους 15 εκατ. ευρώ, στην Cosco. Η συμβολή τους περιορίστηκε στην υπόσχεση ότι θα επένδυαν στις νέες εκδόσεις όταν ξαναβγαίναμε στις αγορές.

3. Οι Ρώσοι, που επίσης ήταν -σύμφωνα με τον μύθο- η άλλη δύναμη που θα μας έστελνε τα απαραίτητα ρούβλια, το μόνο που έκαναν ήταν να υποδείξουν δημόσια στον κ. Παπανδρέου να προσφύγει στο... ΔΝΤ.

4. Στην ίδια περίοδο αναφέρεται και η άποψη ότι μπορούσαμε να είχαμε δανειστεί φθηνά στο τέλος του 2009 και δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα, την οποία υιοθέτησε και ο κ. Αντώνης Σαμαράς. 
Ο μύθος αυτός καταρρίφθηκε όταν η Ιρλανδία υποχρεώθηκε να προσφύγει στον μηχανισμό έχοντας προηγουμένως αντλήσει από τις αγορές ένα αποθεματικό ύψους 32 δισ. ευρώ. 
Επιπλέον, ξεχνάμε ότι «φθηνά» στο τέλος του 2009 δεν ήταν δυνατόν να δανειστούμε, καθώς η πρώτη υποβάθμιση από τη Fitch είχε έρθει στις 23 του Οκτώβρη και το spread κυμαινόταν γύρω στις 200 μ. β. 
Και ξεχνάμε επίσης ότι σύμφωνα με την απολογιστική έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου, ο νέος δανεισμός το 2009 άγγιξε τα 97 δισ. ευρώ.

5. Από την υπογραφή του Μνημονίου, εμφανίστηκε ένας έτερος μύθος, ότι, δηλαδή, μας δανείζουν με ληστρικά επιτόκια για να βγάλουν κέρδος. Πράγματι η κ. Μέρκελ επέβαλε το «τσιμπημένο» επιτόκιο του 5,2% για πολιτικούς λόγους και η Γερμανία είχε όφελος από μια διαφορά της τάξης του 2,5%. 
Αυτά που παραβλέπουμε είναι ότι ούτως ή άλλως κανείς άλλος δεν μας δάνειζε τότε. 
Οτι το επιτόκιο με το οποίο δανειζόμασταν ήταν πολύ χαμηλότερο από το επιτόκιο της αγοράς, το spread τον Μάιο του 2010 βρισκόταν πάνω από τις 400 μ. β. 
Οτι σε αυτό το πακέτο συμμετείχαν η Ισπανία, η Ιταλία και η Πορτογαλία, που δανείζονταν τότε με spread από 150 ώς 220 μ. β., στα όρια δηλαδή να μπαίνουν μέσα. Και ξεχνάμε, επίσης, ότι ουδέποτε το επιτόκιο των δανείων της τρόικας αντιστοιχούσε στο ρίσκο που έπαιρναν οι χώρες αυτές για τα χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων.

Γερμανικός δάκτυλος, υπέρογκα επιτόκια και κατοχικοί όροι

Στους αγαπημένους μας μύθους ανήκει επίσης ότι:

6. Για το χρέος της χώρας οι σημερινοί δανειστές μας και συνυπεύθυνοι είναι και έχουν ήδη πάρει τα χρήματά τους πίσω με το παραπάνω, αφού με τα δάνεια αγοράζαμε τα προϊόντα τους και με μίζες υπερτιμημένους εξοπλισμούς και υπερτιμημένα κεφαλαιουχικά αγαθά για τις εγχώριες δημόσιες βιομηχανίες. Κανείς όμως δεν υποχρέωσε τους Ελληνες να γεμίσουν τη χώρα Mercedes και BMW και όσο σκοτεινό και αν είναι το παρασκήνιο πίσω από τα υποβρύχια ή τις προμήθειες της Siemens, σε καμία περίπτωση αυτά δεν αθροίζονται στα 290 δισ. ευρώ που ήταν το ύψος του δημόσιου χρέος στο τέλος του 2009.

Οι πιο αποδεκτοί μύθοι είναι αυτοί που βασίζονται σε μια αφαίρεση, δηλαδή στη σκόπιμη παράβλεψη ενός σημαντικού στοιχείου, ώστε να αλλάζουν εντελώς η εικόνα και οι αναλογίες.

7. Η άποψη ότι η κρίση δεν είναι ελληνική αλλά εισαγόμενη και ότι πληρώνουμε τα σπασμένα για να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες αγνοεί το γεγονός ότι η χώρα ήταν καταχρεωμένη και ότι αν δεν ήταν μέλος της Ευρωζώνης ή θα έπρεπε να είχε πάρει τα μέτρα πολύ νωρίτερα ή θα είχε χρεοκοπήσει.

8. Η αντίληψη πάλι ότι θα έπρεπε να αρνηθούμε να αποπληρώσουμε το χρέος και να κηρύξουμε στάση πληρωμών εξαφανίζει από την εικόνα το διαχρονικά αρνητικό εμπορικό μας ισοζύγιο και την ανύπαρκτη ελληνική παραγωγική βάση και μαζί τους το γεγονός ότι το μοσχαράκι, το γάλα, τα καύσιμα και πολλά άλλα βασικά είδη θα αναβαθμίζονταν σε είδη πολυτελείας. Εξαφανίζει επίσης από την εικόνα τα πρωτογενή ελλείμματα στον προϋπολογισμό, κάτι που σημαίνει ότι το κράτος θα έπρεπε να σταματήσει να πληρώνει ή να μειώσει δραστικά τους μισθούς και τις συντάξεις.

9. Τελευταία κερδίζει έδαφος ο μύθος ότι τα δάνεια μας δίνονται για την εξυπηρέτηση του χρέους και όχι για μισθούς ή συντάξεις. Αυτός βασίζεται στην πραγματική αποτύπωση (ιδιαίτερα στους τελευταίους προϋπολογισμούς μετά το 2007) ότι πάνω από το 50% των δαπανών πηγαίνει στην εξυπηρέτηση χρεολυσίων και τόκων. Οι θιασώτες του υποστηρίζουν ότι σε σύγκριση με αυτά τα μεγέθη τα ελλείμματα που δημιουργεί ο δημόσιος τομέας είναι αμελητέα, και άρα η λύση βρίσκεται στη μη αποδοχή πληρωμής του χρέους. Η ανάγνωση αυτή αγνοεί ότι το 50% αυτών των πιστωτικών δαπανών αναφέρονταν τα τελευταία χρόνια σε Eurocommer cials, δηλαδή βραχυπρόθεσμες πιστωτικές διευκολύνσεις που συνάπτονταν για να χρηματοδοτηθούν καταναλωτικές δαπάνες του κράτους και αποπληρώνονταν μέσα στον χρόνο. Στην πραγματικότητα οι δαπάνες για τόκους ακόμα και σήμερα δεν ξεπερνούν το 6% του ΑΕΠ.

10. Ευρύτατα διαδεδομένος είναι επίσης ο μύθος ότι στο ελληνικό κράτος επιβλήθηκαν από τους δανειστές κατοχικοί όροι και άρση της ασυλίας του. Ο καθηγητής Αντ. Μανιτάκης έδειξε όμως στην «Κ» την περασμένη Κυριακή ότι οι όροι αυτοί για τους οποίους έγινε τόσος ντόρος είναι συνήθεις στις συμβάσεις δανεισμού και υπήρχαν πάντοτε και στις εκδόσεις ομολόγων.

11. Οσο για τον αγαπημένο μύθο της πλατείας, ότι εμείς δεν χρωστάμε τίποτε και ως εκ τούτου δεν πληρώνουμε τίποτε, θα έπρεπε να επισημάνει κανείς ότι τις κυβερνήσεις που οδήγησαν το χρέος στο σημερινό ύψος εμείς τις εκλέξαμε, «καλύτερες μέρες» και «λεφτά υπάρχουν» ψηφίζαμε πάντα. Και όσους προειδοποιούσαν ότι αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί, όπως π. χ. ο Στ. Μάνος, τους τιμωρούσαμε αφήνοντάς τους εκτός Βουλής.



Ένα βήμα μπρος δύο βήματα πίσω

του Ευθύμη Δημόπουλου

Πρόσφατα η ΔΗΜΑΡ διοργάνωσε με μεγάλη επιτυχία εκδήλωση όπου αξιόλογοι οικονομολόγοι παρουσίασαν τις απόψεις-προτάσεις τους σχετικά με την ελληνική και ευρωπαϊκή κρίση. Η εκδήλωση δανείστηκε, από μια γνωστή μπροσούρα του Λένιν, τον εύγλωττο τίτλο «Τι να κάνουμε;», όχι φυσικά για να παραπέμψει σε λενινιστικές λύσεις αλλά για να υπογραμμίσει την ανάγκη επείγουσας δράσης μπροστά στη σημερινή κατάσταση. Στο παρόν κείμενο επιλέγω έναν εξίσου γνωστό λενινιστικό τίτλο (Ένα βήμα μπρος δύο βήματα πίσω), για να δείξω τις παλινωδίες του επίσημου πολιτικού λόγου της ΔημΑρ οι οποίες μας καθηλώνουν σε μια ιδιότυπη αλλά και νοσηρή ουδετερότητα, που τελικά μας φθείρει και κινδυνεύει να μας απομακρύνει από το μπλοκ των ήδη αναιμικών δυνάμεων του ελληνικού μεταρρυθμισμού..

Παλινωδία 1η : Ενώ σε επίπεδο διακηρυγμένων θέσεων συνεδρίου δεχόμαστε πως η εκτόξευση του δημόσιου χρέους, των ελλειμμάτων και η «παραγωγική ερημοποίηση» της ελληνικής οικονομίας οφείλονται αποκλειστικά στο μοντέλο πολιτικής και κοινωνικής κουλτούρας που επέβαλε το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα και δεχόμαστε πως «πίσω από κάθε πτυχή της ελληνικής οικονομικής κρίσης κρύβεται κάποια από τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος» στο πεδίο της εφαρμοσμένης πολιτικής, δείχνουμε αδρανείς ή και φιλικοί απέναντι στην «εξέγερση των συντεχνιών» και ιδιαίτερα ανεκτικοί με το λίπος του δημόσιου τομέα. Διστάζουμε να αποκαλύψουμε θαρραλέα στην κοινή γνώμη και στους χώρους εργασίας τις ευθύνες και το ρόλο όλων αυτών των πελατειακών μαγαζιών (πραγματικής κόπρου του Αυγεία) και έτσι χάνουμε την ευκαιρία να έχουμε πρωταγωνιστικό ρόλο στην, τόσο απαραίτητη για την ελληνική κοινωνία, αποδόμησή τους. Η αδράνεια αυτή παράλληλα κάθε άλλο παρά συμβάλλει στην αναζήτηση μιας νέας συλλογικής αυτογνωσίας, αντιθέτως αποπροσανατολίζει, παράγοντας «αγανακτισμένους».

Παλινωδία 2η : Αναγνωρίζουμε πως η διαχείριση της ελληνικής κρίσης οφείλει να κινείται σε δύο επίπεδα δηλαδή τόσο αυτό των μεταρρυθμίσεων στο εσωτερικό όσο και αυτό των συνολικών ευρωπαϊκών ρυθμίσεων ακόμη και της ριζικής αναδιάρθρωσης του κυρίαρχου ευρωμοντέλου και δηλώνουμε πως «Η χώρα δεν πρέπει να περιμένει τη λύση των προβλημάτων της από τους άλλους. Ούτε ευθύνονται οι εταίροι της στην ΕΕ για τη δική της δεινή θέση. Ωστόσο, αναμένονταν από την ΕΕ να εκδηλώσει τη δέουσα κοινοτική αλληλεγγύη, αναλαμβάνοντας και τις δικές της ευθύνες». Ωστόσο στο δια ταύτα της πολιτικής μας προπαγάνδας και πρακτικής διαρκώς υπερτονίζεται η δεύτερη διάσταση και ατροφεί ολοένα το πρώτο σκέλος. Με τον τρόπο αυτό διολισθαίνουμε προς την προσέγγιση Βαρουφάκη που αξιολογεί την Ελλάδα ως «μια ευρωπαϊκή νομαρχία» ως «ένα Οχάιο στις ΗΠΑ του 1929» και ισχυρίζεται πως η Ελλάδα, ότι και αν κάνει, δεν έχει καμιά ελπίδα διάσωσης, αν δεν λυθεί το πρόβλημα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτό τον οδηγεί στη γνωστή, και αρκετά προκλητική στη διατύπωσή της, θέση του Τίποτα, δηλαδή της απόλυτης ματαιότητας των οποιωνδήποτε μέτρων σε εθνικό επίπεδο. Ακόμη και αν κατανοούμε και συμμεριζόμαστε ένα μεγάλο μέρος αυτής της ανάλυσής δεν πρέπει να συνταχθούμε μαζί της για δύο λόγους:
α) Γιατί η ελληνική κοινωνία και το ελληνικό κράτος έχουν ανάγκη σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, από τη συσσώρευση πολιτικού και κοινωνικού κεφαλαίου που θα πρωταγωνιστήσει στις μεταρρυθμίσεις και στην ανατροπή της παθολογίας και των αδιεξόδων του «Αncien Règime» της μεταπολίτευσης
Αυτό το νέο κοινωνικό και πολιτικό κεφάλαιο εκγυμνάζεται, σφυρηλατείται σήμερα, για να υπάρξει αύριο. 
Δε θα παρουσιαστεί ποτέ μονομιάς ως μεσσίας ή «από μηχανής θεός» από κάποια κουίντα της ιστορίας.
β) Γιατί για λόγους πολιτικού ρεαλισμού (παροχή εγγυήσεων για την εκταμίευση των δόσεων) και πολιτικής ηθικής (greek party, greek statistics, εικόνα για την Ελλάδα στον ευρωπαϊκό τύπο, πορεία προς μια νέα αυτογνωσία κ.τ.λ.) πρέπει να αλλάξουμε πρωτίστως τα του οίκου μας.

Παλινωδία 3η: Αντιλαμβανόμαστε όλοι μας, παρακολουθώντας στοιχειωδώς τα ΜΜΕ, πως στην Ε.Ε. διεξάγεται ένα σκληρό μπραντεφέρ ανάμεσα σε δυνάμεις κεντρομόλες και δυνάμεις φυγόκεντρες (εθνολαϊκίστικος σκληρός αντιευρωπαϊσμός και επιλεκτικός ευρωπαϊσμός του Βορρά) του ευρωπαϊσμού. 
Από την ιδρυτική μας αφετηρία έχουμε επιλέξει να συμπαραταχθούμε με τους πρώτους. 
Έχουμε επιπλέον λόγους να το κάνουμε σήμερα, γιατί κατανοούμε πως η διάσωση της χώρας από την άβυσσο της πλήρους χρεοκοπίας θα συντελεστεί εντός της ευρωζώνης. 
Τίποτα κοινό δεν έχουμε με εγχώριες δυνάμεις που προπαγανδίζουν το «φέσωμα» στους Ευρωπαίους και την επιστροφή στη δραχμή ως διέξοδο για το ελληνικό χρέος και την αποκατάσταση της εθνικής υπερηφάνειας. 
Οφείλουμε όμως να υποστηρίξουμε τις δυνάμεις του ευρωπαϊσμού έμπρακτα. Αυτό σημαίνει, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση, να συνομολογήσουμε υπέρ της παροχής εγγυήσεων στους ευρωπαίους εταίρους μας
Τι μας ζητούν; Εγγυήσεις από την ελληνική πολιτική τάξη που θα δικαιολογούν στην κοινή γνώμη, στον Τύπο των χωρών τους, στα εθνικά τους κοινοβούλια, στις αγορές την εκταμίευση της 5ης δόσης. Ως τέτοιες εγγυήσεις προσδιορίστηκαν η πολιτική συναίνεση και η ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου. 
Ουσιαστικά, ζητούν μια δημόσια ελληνική εικόνα σταθερότητας και συνέχισης της προσπάθειας. Το ζήτησαν και από τις άλλες χώρες της υπερχρεωμένης ευρωπεριφέρειας. Οι άλλες χώρες επιδίωξαν και σε ένα βαθμό κατάφεραν να δώσουν αυτές τις εγγυήσεις (Ιρλανδία και Πορτογαλία πολιτική συναίνεση, Ισπανία συναίνεση συνδικάτων και εργοδοσίας). 
Εμείς την πολιτική συναίνεση, τουλάχιστον προσωρινά, τη χάσαμε, μας μένει η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου. Ωστόσο, και εδώ παλινωδούμε επικίνδυνα αρνούμενοι ως ΔημΑρ να υποστηρίξουμε την παροχή εγγυήσεων, όταν δηλώνουμε πως θα καταψηφίσουμε το μεσοπρόθεσμο
Θεωρώ πως έτσι αντιλαμβανόμαστε τελείως μονομερώς την εταιρική μας σχέση στην ευρωζώνη.
Βέβαια, η κριτική κατά του μεσοπρόθεσμου δεν είναι αβάσιμη ούτε ανυπόστατη. 
Ας δούμε λίγο τι κερδίζουμε και τι χάνουμε υπερψηφίζοντας το Μεσοπρόθεσμο; Σε ότι αφορά το ίδιο το ύψος του χρέους, προσωρινά τουλάχιστον, ελάχιστα. Η ύφεση παραμένει, μάλλον επιδεινώνεται - άλλωστε απ’ ότι φαίνεται για την Ελλάδα δεν υπάρχει άλλο σκαλί για να περάσουμε στην ανάπτυξη και να υπερβούμε την κρίση παρά μια αναπόφευκτη μακρόχρονη φάση ύφεσης και πτώσης του ατομικού βιοτικού επιπέδου - γεγονός που δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τη μείωση του ελλείμματος. Επίσης το κοινωνικό κόστος κάθε άλλο παρά ασήμαντο είναι (ανεργία, ανέχεια, διαρκείς περικοπές του οικογενειακού προϋπολογισμού κ.τ.λ.).
Ωστόσο, από την άλλη πρέπει να βάλουμε στη ζυγαριά τα οφέλη. Με την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου κρατάμε στο στόμα το σωλήνα του οξυγόνου της δανειοδότησης, γλιτώνουμε προσωρινά τη χρεοκοπία, αγοράζουμε χρόνο, συμπαρατασσόμαστε στη διάσωση της ευρωζώνης και πάνω απ’ όλα ελπίζουμε μέσα στο πλαίσιο της ευρωζώνης σε ένα ακόμη βήμα ή άλμα, όπως έγραψε και ο Παγουλάτος στην Καθημερινή, οικονομικής ολοκλήρωσης (ευρωπαίος υπερυπουργός οικονομικών, ευρωομόλογο, σχέδιο Μάρσαλ κ.τ.λ.). 
Επιπλέον στο διάστημα αυτό παραμένει η δυνατότητα (φαίνεται ξεκάθαρα από τις δηλώσεις Βενιζέλου, από τη συνέντευξη Μητσοτάκη στον Παπαχελά αλλά και διαρροές της τρόικας) επαναδιαπραγματεύσεων των εφαρμοστικών νόμων προς μια δικαιότερη και ορθολογικότερη κατεύθυνση. Αρκεί αυτή η διαπραγμάτευση να μην εξελιχθεί ως ακόμη μια ντρίπλα ελληνικής κουτοπονηριάς στην τρόικα αλλά πραγματικά ως μια ευκαιρία δικαιότερου αναπροσανατολισμού των μέτρων.
Παράλληλα, μέσα από την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, όπως και στο Μνημόνιο 1, ανοίγεται μια προοπτική για επίσπευση και πραγμάτωση μεταρρυθμίσεων, για μαχαίρι στο λίπος του κράτους (αποκρατικοποιήσεις), για εξορθολογισμό (ενιαίο μισθολόγιο δημοσίων υπαλλήλων), για μείωση σπατάλης (μείωση των εξοπλιστικών προγραμμάτων, κόψιμο μαϊμού αναπηρικών και επικουρικών συντάξεων), για διαρθρωτικές αλλαγές (νέο μισθολόγιο ΔΥ, ενιαία αρχή πληρωμών), για αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας, για προσέλκυση ξένων επενδυτών, για ανακατατάξεις στα χαρακτηριστικά της οικονομίας μας, όπως αυτές που περιέγραψε τόσο εύστοχα ο Δοξιάδης στην πρόσφατη εκδήλωση.
Ολοκληρώνω την κριτική μου υπενθυμίζοντας μια ίσως κυνική στη διατύπωσή της, αλλά σκληρά ορθολογική στην ουσία της, διαπίστωση του Πάσχου Μανδραβέλη για τη σημερινή κατάσταση στη χώρα. 
«Εδώ που έχουμε φτάσει δεν υπάρχουν λύσεις αλλά επιλογές».

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

ΕΠΕΙΓΟΝ: ΣΗΜΕΙΟ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Αναδημοσίευση από: http://www.andrianopoulos.gr/0000000000/index.html
Η χώρα έχει φθάσει στο κρίσιμο σημείο πέρα από το οποίο, αν γίνουν οι λάθος επιλογές, δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής – και κινήσεις σωτηρίας βέβαια. Η κυβέρνηση απέτυχε στην μέχρι τώρα εφαρμογή του Μνημονίου. Για τον απλούστατο λόγο πως δεν είχε την διάθεση (για ιδεολογικούς λόγους) αλλά ούτε και το στομάχι (λόγω φόβου πολιτικού κόστους) να το εφαρμόσει. Δεν έγιναν ιδιωτικοποιήσεις, δεν απελευθερώθηκαν επαγγέλματα, δεν καταργήθηκαν δημόσιοι φορείς, δεν εξορθολογίσθηκαν οι δαπάνες των νοσοκομείων, δεν μπήκε νυστέρι στις ΔΕΚΟ. Είναι χαρακτηριστικό πως μετά τα διαφημισμένα μέτρα περικοπών στον ΟΣΕ υπογράφτηκε συλλογική σύμβαση με τους εκεί εργαζόμενους με την προσθήκη διάταξης για την αποκατάσταση των όποιων εισοδηματικών απωλειών της προηγούμενης χρονιάς!! Ενώ μειώθηκαν οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων, σε πολλά Υπουργεία οι δαπάνες μισθοδοσίας παρέμειναν ίδιες η και αυξήθηκαν! Αυτό έγινε μέσω νέων η αυξημένων υπερωριών. Ώστε κάποιοι Υπουργοί να μην γίνουν δυσάρεστοι στους υπαλλήλους των φορέων που προΐστανται.
Με τέτοια καραγκιοζιλίκια βέβαια δεν υπήρχε περίπτωση να πετύχει το όποιο πρόγραμμα εξυγίανσης και ανάκαμψης. Ανεξάρτητα πόσο καλό η ορθολογικό είναι. Ακόμα και η τέταρτη δόση δεν έπρεπε κανονικά να μας είχε δοθεί. Όπως λοιπόν ο κρατισμός, που οδήγησε τον ελληνικό δημόσιο τομέα στην χρεοκοπία, βαφτίσθηκε «νεοφιλελεύθερη πολιτική των δύο μεγάλων ελληνικών κομμάτων» έτσι και η ανικανότητα η και η δειλία της σημερινής κυβέρνησης βολικά από κάποιους ονοματίσθηκε «αποτυχία των μέτρων του Μνημονίου». Ότι βολεύει τον καθένα βέβαια.
Και τώρα βρισκόμαστε μπροστά σε ένα καινούργιο εφιάλτη. Επιμένοντας στην άρνηση να κόψει πραγματικά δημόσιες δαπάνες καταργώντας φορείς και κρατικές υπηρεσίες η κυβέρνηση επιλέγει την εξοντωτική φορολογία. Δημεύοντας ουσιαστικά την ατομική ιδιοκτησία και συνθλίβοντας με τον κεφαλικό φόρο τα εισοδήματα, οδηγεί πλέον την αγορά αλλά και τους πολίτες στον οριστικό οικονομικό θάνατο. Δίχως αγορά, αλλά με το κράτος μεγάλο και την γραφειοκρατία πανίσχυρη από πού θα έλθει η ανάκαμψη; Από εισοδήματα εξοντωμένα το κράτος θα εισπράξει ελάχιστα. Και με το κράτος ανέπαφο να πληρώνει μισθούς υπαλλήλων και να απομυζά πόρους, ετήσιο πρωτογενές πλεόνασμα δεν πρόκειται να υπάρξει.
Το συμπέρασμα είναι πως το λεγόμενο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα – με τα μέτρα βέβαια που έχουν αναγγελθεί - απλά αναβάλει για μήνες η, στην καλύτερη περίπτωση, για ένα η δύο χρόνια την αναπόφευκτη εθνική και οικονομική πτώχευση. Αν όραμά μας είναι, και αυτοσκοπός, η επόμενη δόση τότε το Πρόγραμμα είναι χρήσιμο να ψηφισθεί. Αν στόχος είναι η σωτηρία της χώρας, το εξαγγελθέν Μεσοπρόθεσμο ισοδυναμεί με καταστροφή.. Απλούστατα, με την οικονομία διαλυμένη και την δημόσια διοίκηση υπερτροφική η ώρα της τελικής κρίσης, εφ’ όσον πλεονάσματα δεν πρόκειται να δημιουργηθούν, θα βρεί την ελληνική κοινωνία σε διάλυση κι’ αδύναμη να αυτοσυντηρηθεί. Η προοπτική αυτή είναι εφιάλτης.
Εφ όσον η κυβέρνηση επιμένει στην φοροεπιδρομή (που κάποιοι αφελείς αποκαλούν μέτρα «νεοφιλελεύθερα»!) κι αρνείται τον περιορισμό του κράτους, λύση αποτελεί μοναχά η καταψήφιση του Μεσοπρόθεσμου η ο σχηματισμός μιάς άλλης κυβέρνησης με ανοιχτές όλες τις δυνατές επιλογές. Αφού η μελλοντική πτώχευση με βάση τις προτεινόμενες ρυθμίσεις δεν μπορεί να αποφευχθεί, η απειλή της χρεοκοπίας λόγω μη καταβολής της επόμενης δόσης και του νέου πακέτου δανεικών παύει να είναι απειλή. Καλύτερα το αδιέξοδο τώρα, με μικρότερο χρέος και μεγαλύτερο διαθέσιμο λαϊκό εισόδημα, παρά αργότερα, με υποχρεώσεις κοντά στα 500 δις. ευρώ και με εντελώς εξανεμισμένες τις λαϊκές οικονομίες.
Αν Ευρώπη και ΗΠΑ ανησυχούν για την ευρωζώνη και για ευρύτερες οικονομικές επιπτώσεις ας θέσουν όρο για την όποια εκταμίευση χρημάτων την μη επιβολή φόρων και την δραστική περικοπή δημοσίων δαπανών. Έχουμε φθάσει στο σημείο δίχως επιστροφή. Αν τώρα δεν οριοθετηθούν με ακρίβεια οι κινήσεις της Ελλάδας για να αποφύγει την χρεοκοπία, άλλη ευκαιρία στο μέλλον δε θα υπάρξει. Και με τις τρέχουσες ρυθμίσεις του Μεσοπρόθεσμου αυτό δεν εξασφαλίζεται. Η οικονομική κατάρρευση με όλα τα εφιαλτικά κοινωνικά της συνακόλουθα θα είναι αδύνατον να αποτραπεί…
 

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

Αντιστροφή της λογικής η δίκη των μαρτύρων εναντίον του βιβλίου του Κ. Πλεύρη - Στο Eυρωκοινοβούλιο φέρνει το θέμα ο Μ. Τρεμόπουλος

πηγη: http://www.ecogreens-gr.org/cms/
Δικάζονται αύριο Τρίτη 14 Ιουνίου στο 6ο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών οι μάρτυρες που είχαν καταθέσει κατά αντισημιτικού βιβλίου του Κ. Πλεύρη, μετά από έγκληση του ιδίου.
Πρόκειται για στελέχη του ελληνικού Εβραϊσμού -ΚΙΣ και του Παρατηρητηρίου των συμφωνιών του Ελσίνκι -ΕΠΣΕ, που δικάζονται για ψευδή καταμήνυση, ψευδορκία και συκοφαντική δυσφήμιση του γνωστού -και κατά δήλωσή του- ναζιστή, αντισημίτη και αντιδημοκράτη, επειδή υποστήριξαν τα αυτονόητα κατά τη διάρκεια της δίκης με κατηγορούμενο τον Κ. Πλεύρη για το απαράδεκτο βιβλίο του «Εβραίοι - Όλη η Αλήθεια».
Η αθωωτική εκείνη απόφαση είχε προκαλέσει το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αφού στο βιβλίο του ο Κ. Πλεύρης υμνεί το Γ΄ Ράιχ και κριτικάρει τον Χίτλερ ότι δεν ολοκλήρωσε την εξόντωση των «υπανθρώπων» Εβραίων «ενώ ηδύνατο». Δυστυχώς, σε μια δίκη που είχε διεξαχθεί με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο 927/79 και κράτησε τρία χρόνια, υπήρξαν δικαστικοί που χαρακτήρισαν τον Κ. Πλεύρη «επιφανή ιστορικό και επιστήμονα», υιοθέτησαν τον αντισημιτισμό, την άρνηση του Ολοκαυτώματος και το θαυμασμό του ναζισμού και προχώρησαν σε πειθαρχική δίωξη άλλου δικαστικού, αναζητώντας ευθύνες για την αρχική δίωξη που είχε ασκήσει εναντίον του ρατσιστή συγγραφέα.
«Δε δεχόμαστε την αντιστροφή της λογικής, γι' αυτό και οι δικαζόμενοι έχουν όλη τη συμπαράστασή μας», δήλωσε ο ευρωβουλευτής των Οικολόγων ΠράσινωνΜιχάλης Τρεμόπουλος«Σε μια εποχή όπου θα έπρεπε να θριαμβεύουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και να θεωρείται αυτονόητη η καταδίκη ρατσιστικών φαινομένων, παρακολουθούμε τη διάδοση ακροδεξιών, φιλοναζιστικών και μισάνθρωπων ιδεών. Πρόκειται για πολύ ανησυχητικά φαινόμενα για κάθε δημοκρατική συνείδηση, που δεν είναι δυνατό να διαβρώνουν τη Δικαιοσύνη και μάλιστα μιας ευρωπαϊκής χώρας, η οποία έχει δει τις εβραϊκές της κοινότητες να αφανίζονται από τους ναζιστές και τους συνεργάτες τους. Το ζήτημα έχει ευρωπαϊκές διαστάσεις και θα το θέσω στο ευρωκοινοβούλιο».
Πληροφορίες: Θεματική Ομάδα Δικαιωμάτων των Οικολόγων Πράσινων

Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

Πώς να δέρνετε τη γυναίκα σας

Γιατί το ξύλο όχι μόνο βγήκε από τον παράδεισο, αλλά με τη σωστή μέθοδο μπορεί και να σε βάλει στον παράδεισο.

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΠΕΙ (2):

ΓΙΑ ΤΗ ΝΤΟΡΑ
Τρία πράγματα δεν κάνεις στην πολιτική: δεν υποχωρείς, δεν ανακαλείς και δεν παραδέχεσαι τα λάθη σου.
Στην πολιτική, διαδέχεται κανείς ηλίθιους και αντικαθίσταται από ανίκανους.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ
Δεν έχω σκοτώσει ποτέ κανέναν, αλλά έχω διαβάσει πολλές νεκρολογίες με μεγάλη ευχαρίστηση.
Κάποιοι άνθρωποι μένουν ζωντανοί μόνο επειδή είναι παράνομο να τους σκοτώνεις.
Ανώνυμος

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό.
Είναι ηθικά λάθος να επιτρέψεις σε ένα κορόιδο να κρατήσει τα λεφτά του.
Είναι πολύ πιο ασφαλές να υπακούς παρά να κυβερνάς.

Πουτάνα με τα κλάματα και κλέφτης με τους όρκους.
Ελληνική παροιμία


ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΠΟΥΜΠΟΥΚΟ
Ο φασισμός αρχίζει με τη σκέψη ότι όλοι οι άλλοι είναι ανόητοι.
Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει τη δική του άποψη, αρκεί να συμφωνεί με τη δική μου.
(από τη "Δίκη")
Είναι καλύτερα να είσαι σιωπηλός και να θεωρείσαι βλάκας παρά να μιλάς και να αίρεις κάθε αμφιβολία.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΕΤΑΛΩΤΗ
Αν δεν υπήρχαν αυλικοί, δεν θα υπήρχε και βασιλιάς.
Xavier Forneret, Γάλλος συγγραφέας,1809-1884
Κάθε δικτάτορας θα θαύμαζε την ομοιομορφία και την υπακοή των ΜΜΕ των ΗΠΑ.
Οι εννιά πιο τρομακτικές λέξεις είναι: «είμαι από την κυβέρνηση και είμαι εδώ για να βοηθήσω»
Αν λάβουμε υπόψη ότι ο Θεός περιόρισε την ανθρώπινη ευφυΐα, φαίνεται άδικο που δεν περιόρισε και την ανθρώπινη βλακεία.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΑΜΑΡΑ
Σε ένα πολιορκημένο φρούριο, η διαφωνία είναι προδοσία.
Ο διάλογος μεταξύ ετεροφρόνων είναι αδύνατος και μεταξύ ομοδόξων περιττός.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΤΡΟΣ ΚΑΝ
Κράτα γερά, θα σπρώξω!
σε κάποια από τις τσόντες του
Το πρόβλημα είναι ότι ο Θεός έδωσε στον άνδρα ένα μυαλό και ένα πέος και αίμα που φτάνει για να λειτουργεί μόνο το ένα από τα δύο.
Ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο πράγμα στο στοματικό σεξ; Η θέα.
Η ευχαρίστηση είναι στιγμιαία, η στάση γελοία και τα έξοδα απαράδεκτα.
(...για το σεξ…)

ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΠΟΥΤΑΡΗ
 
Στυλ είναι να ξέρεις ποιος είσαι, τι θέλεις να πεις και να μη σου καίγεται καρφί.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΓΚΑΛΟ
Έχω χαλαρά μπούτια, αλλά ευτυχώς τα καλύπτει η κοιλιά μου.
Το ανθρώπινο σώμα είναι η καλύτερη εικόνα της ανθρώπινης ψυχής.
Έχω το σώμα ενός θεού. Του Βούδα!
Ανώνυμος
Είναι μεγάλη τύχη για τους ηγέτες που οι λαοί δεν σκέπτονται.

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΠΕΙ:

ΓΙΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Όσο πιο μακρύ είναι ένα αδιέξοδο, τόσο πιο πολύ μοιάζει με δρόμο.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΟΙΚΑ
Η καμήλα είναι ένα άλογο που σχεδιάσθηκε από μια επιτροπή.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ


Μπορεί η γνώμη μου να έχει αλλάξει, αλλά αυτό που δεν άλλαξε είναι ότι έχω δίκιο.
Βαδίζω με τη σιγουριά και την ακρίβεια ενός υπνοβάτη.
Adolf Hitler ( 1889-1945 , Γερμανός δικτάτορας)
Τα έξι γνωρίσματα ενός χαζού: Θυμός χωρίς αιτία. Λόγια χωρίς όφελος. Αλλαγή χωρίς πρόοδο. Ερωτήσεις χωρίς αντικείμενο. Εμπιστοσύνη σε ξένους. Φιλία με εχθρούς.
Αραβικό ρητό

ΓΙΑΤΟΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ


Έχω δώσει εντολές να με ξυπνούν οποιαδήποτε ώρα σε περίπτωση κρίσης, ακόμη κι αν είμαι σε υπουργικό συμβούλιο.

Οι μεγάλοι φαγάδες και οι μεγάλοι υπναράδες είναι ανίκανοι για οτιδήποτε άλλο.

ΓΙΑ ΤΟ ΚΚΕ
Φανατικός είναι κάποιος που δεν θέλει ν’ αλλάξει γνώμη και δεν θέλει ν’ αλλάξει θέμα.
Το να πεις «ναι» σημαίνει ότι πρέπει να ιδρώσεις, να σηκώσεις τα μανίκια και να βουτήξεις και τα δυο σου χέρια μέσα στη ζωή μέχρι τους αγκώνες. Είναι πιο εύκολο να πεις «όχι», ακόμα και αν το να πεις «όχι» σημαίνει θάνατο.

ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟΣ
Προκειμένου να γίνει αφέντης, ο πολιτικός προσποιείται τον υπηρέτη.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΥΣ
Όταν η κυβέρνηση οδηγεί ένα λαό στην καταστροφή απ’ όλους τους δρόμους, η επανάσταση αποτελεί όχι πια δικαίωμα των πολιτών, αλλά καθήκον.
Κάθε επανάσταση εξατμίζεται και αφήνει ένα κατακάθι γραφειοκρατίας.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ
Μερικές φορές νομίζω ότι όλος ο κόσμος είναι εναντίον μου, αλλά βαθιά μέσα μου ξέρω ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Κάποιες από τις μικρές χώρες είναι ουδέτερες.
Είναι χαρακτηριστικό όλων των κινημάτων και των σταυροφοριών, ότι ο ψυχοπαθολογικός παράγοντας αποκτά πρωτεύοντα ρόλο.

Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

Φωτογραφίες που άλλαξαν τον κόσμο

Δημιούργησαν προσωπικότητες-σύμβολα, σόκαραν τον κόσμο, μετέφεραν τον απλό λαό στα πεδία των μαχών σε μια εποχή που δεν υπήρχαν ακόμη τηλεοπτικά συνεργεία στις επάλξεις και έδωσαν μηνύματα ανθρωπιάς –ή συχνά και το αντίθετο. Σε κάθε περίπτωση, στοιχειώσαν την ζωή των φωτογράφων που βρέθηκαν στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη ώρα και πάτησαν το κλικ. Τόσο πολύ, που κάποιοι από αυτούς οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία εξαιτίας των κάδρων που τράβηξαν. Δείτε τις δέκα φωτογραφίες που συγκλόνισαν τον πλανήτη και έγιναν θρύλοι.
Tank Man, Jeff Widener (Associated Press)
Perierga.gr - Οι φωτογραφίες που άλλαξαν τον κόσμο
Βρισκόμαστε στο Πεκίνο του 1989. Λίγο πριν καταρρεύσουν πολλά κομμουνιστικά καθεστώτα στον κόσμο, Κινέζοι φοιτητές βγαίνουν να διαμαρτυρηθούν ειρηνικά στην πλατεία Τιενανμέν και ζητούν μεταρρυθμίσεις. Τα τανκς απομακρύνουν τον κόσμο, αλλά ένας άνθρωπος παραμένει μπροστά από τις ερπύστριες κουνώντας ειρηνικά τις… σακούλες που κρατά. Κανείς ποτέ δεν έμαθε το όνομά του, αλλά ο άνδρας που ανέκοψε την πορεία των τανκς έγινε γρήγορα παγκόσμιο σύμβολο που εκφράζει την ικανότητα του καθενός να κάνει την διαφορά.
V-J Day, Times Square, 1945, Alfred EisenstaedtPerierga.gr - Οι φωτογραφίες που άλλαξαν τον κόσμοO B’ Παγκόσμιος Πόλεμος μόλις έχει τελειώσει, οι Ιάπωνες σηκώνουν λευκή σημαία και οι Αμερικανοί στρατιώτες γιορτάζουν την λήξη καταφθάνοντας στην Νέα Υόρκη και πανηγυρίζοντας στους δρόμους της. Ένας από αυτούς φιλά την όμορφη νοσοκόμα και γίνεται παγκοσμίως γνωστός χάρη στον φακό του Eisenstaedt. Ωστόσο, αυτό το φιλί δεν κρύβει μια ιστορία αγάπης, όπως πολλοί ρομαντικοί θα φαντάζονταν, αλλά τον ενθουσιασμό ενός ναύτη, ο οποίος φιλούσε εκείνη την ημέρα όποια γυναίκα έβλεπε μπροστά του, για να καταλήξει στο ιστορικό εξώφυλλο του περιοδικού Life. Ποιος είπε ότι κι αυτό δεν είναι ρομαντικό;
Η εκτέλεση ενός Vietcong, Eddie Adams, 1968
Perierga.gr - Οι φωτογραφίες που άλλαξαν τον κόσμο
Στο νότιο Βιετνάμ, το 1968, ο αρχηγός των βιετναμέζικων κρατικών δυνάμεων Ngoc Loan τραβάει την σκανδάλη και εκτελεί εξ επαφής τον άμαχο, όσο ο Eddie Adams απαθανατίζει την στιγμή. Αργότερα, αποδεικνύεται πως ο άμαχος είναι ένας Vietcong που προ ολίγου είχε βοηθήσει στην δολοφονία δεκάδων μελών της αστυνομίας. Ήδη, όμως, η παγκόσμια κοινή γνώμη είχε κατατάξει τον Loan στην κατηγορία των απάνθρωπων δολοφόνων και συνέδεσε την φωτογραφία με την ωμή φρίκη του πολέμου. Ο Loan δεν κατάφερε έκτοτε να φτιάξει την ζωή του. Πώς θα μπορούσε άλλωστε, όταν κάθε ημέρα έβρισκε και άλλο ένα βαμμένο τοίχο με υβριστικά μηνύματα έξω από το σπίτι του; Ο φωτογράφος Eddie Adams φέρεται να δήλωσε: «Ο Loan σκότωσε τον Vietcong με το όπλο του. Εγώ σκότωσα τον Loan με την φωτογραφική μου μηχανή».
Che Guevara, Alberto Korda, 1960Perierga.gr - Οι φωτογραφίες που άλλαξαν τον κόσμοΟ Ερνέστο παρίσταται στην κηδεία των θυμάτων μιας έκρηξης το 1960, όταν ήταν περίπου 30 ετών και ο φωτογράφος Alberto Korda πατάει το κλικ χωρίς να φανταστεί πως το αποτέλεσμά του θα γίνει η διασημότερη φωτογραφία του κόσμου και το πιο μοσχοπουλημένο προϊόν του 20ου αιώνα. Η αγέρωχη μορφή του Τσε τυπώθηκε πάνω σε μπλουζάκια, σε μπρελόκ, σε κούπες, σε αναμνηστικά για να εκφράσει τους επαναστάτες όλου του κόσμου, μετατρεπόμενο όμως σε κατ’ εξοχήν εμπορικό αντικείμενο από αυτά που σίγουρα θα μισούσε ο ίδιος ο Τσε.
Διαφήμιση της Benetton, Therese Frare, 1990
Perierga.gr - Οι φωτογραφίες που άλλαξαν τον κόσμο
Σε αυτή την τεράστιας δύναμης λήψη, ο ακτιβιστής David Kirby περνά τις τελευταίες επώδυνες στιγμές του, καταβεβλημένος από το σύνδρομο του AIDS, ενώ η οικογένειά του θρηνεί γύρω του. Μετά από έναν χρόνο, η Benetton περιλαμβάνει την φωτογραφία στην νέα της εκστρατεία που μοναδικό σκοπό έχει να σοκάρει, και τα καταφέρνει συγκεντρώνοντας ποικίλα σχόλια.
Afghan Girl, Steve McCurry, 1984Perierga.gr - Οι φωτογραφίες που άλλαξαν τον κόσμοΓνωστό ως «το κορίτσι από το Αφγανιστάν» -καθώς η ταυτότητά της έμεινε άγνωστη μέχρι το 2002, οπότε και αυτό-αποκαλύφθηκε-, η Sharbat Gula έγινε σύμβολο του διαρκούς αγώνα των μεταναστών σε όλη την Γη. Ο φωτογράφος έχει δηλώσει πως, βρισκόμενος στον καταυλισμό, τα βήματά του τον πήγαν από μόνα τους προς την κοπέλα, σαν να τον μαγνήτισε κάποια δύναμη. Πολύ πιθανόν να ήταν το υπέροχο βλέμμα της, που εκφράζει μέσα από την ομορφιά του όλο τον βουβό πόνο ενός λαού σε «εξορία» και αποτελεί ένα από τα πιο επιτυχημένα εξώφυλλα του περιοδικού National Geographic στην ιστορία της κυκλοφορίας του.
Sudanese girl and Vulture, Kevin Carter, 1993
Perierga.gr - Οι φωτογραφίες που άλλαξαν τον κόσμο
Ο φωτοδημοσιογράφος Nick Carter βρίσκεται στο Σουδάν στο πλαίσιο μιας δημοσιογραφικής αποστολής των NY Times. Όταν ακούει περίεργους ήχους σε μία κοντινή ανοιχτή έκταση, πλησιάζει και αντικρίζει το θέαμα ενός εξουθενωμένου κοριτσιού από το Σουδάν που προσπαθεί να φτάσει στο κέντρο σίτισης του ΟΗΕ που βρίσκεται ένα χιλιόμετρο μακριά. Ένα όρνιο έχει σταθεί λίγα μέτρα μακριά της και περιμένει να πεθάνει για να ορμήξει. Ο φωτογράφος περιμένει υπομονετικά να βρει το κατάλληλο κάδρο, το απαθανατίζει και στην συνέχεια διώχνει το όρνιο. Η φωτογραφία κερδίζει το Pulitzer αλλά όλοι αναρωτιούνται γιατί ο Carter δεν βοήθησε το κορίτσι να φτάσει στο κέντρο, χαρακτηρίζοντάς τον ως το «δεύτερο αρπακτικό» του σκηνικού. Ο Carter αυτοκτονεί μετά από λίγα χρόνια, υπό το βάρος των σκηνών που παρακολούθησε στην Αφρική.
Phan Thi Kim Phuc, Nick Ut, 1972 (Associated Press)
Perierga.gr - Οι φωτογραφίες που άλλαξαν τον κόσμο
Στο χωριό Trang Bang του Βιετνάμ, οι βόμβες ναπάλμ σκάνε και τα παιδάκια τρέχουν πανικόβλητα και τραυματισμένα. Το γυμνό κοριτσάκι της φωτογραφίας έχει υποστεί σοβαρά εγκαύματα σε όλο του το σώμα και ο φωτογράφος, αφού αποτυπώσει το συγκλονιστικό στιγμιότυπο μεταφέρει το κοριτσάκι και μερικά ακόμη παιδιά σε κοντινό νοσοκομείο, όπου χρειάζονται αρκετές εβδομάδες για να επουλωθούν τα τραύματά τους. Ταυτόχρονα, ο φωτογράφος Nick Ut έχει κερδίσει το Pulitzer, ενώ πλέον το κοριτσάκι που επιβίωσε, εργάζεται για την Unesco.
Lone Jewish Woman, Oded Balilty, 2007 (Associated Press)
Perierga.gr - Οι φωτογραφίες που άλλαξαν τον κόσμο
Άλλη μια βραβευμένη φωτογραφία, αυτή την φορά από τον 21ο αιώνα, αποτυπώνει την δύναμη, την πίστη και την μοναχικότητα ενός και μόνο ανθρώπου που μάχεται απέναντι στον «Γολιάθ». Η ανακοίνωση για το Pulitzer αναφέρει: «Απονέμεται στον Oded Balilty για την δυνατή φωτογραφία μιας εβραίας γυναίκας που εμποδίζει τις ισραηλινές δυνάμεις, οι οποίες απομακρύνουν αποίκους από την δυτική όχθη». Περισσότερα λόγια είναι περιττά.
Pentagon Flower, 1967, Mark Riboud
Perierga.gr - Οι φωτογραφίες που άλλαξαν τον κόσμο
Ο πόλεμος ΗΠΑ-Βιετνάμ έχει αρχίσει και η αμερικανική νεολαία αντιτίθεται, πραγματοποιώντας ειρηνική πορεία προς το Πεντάγωνο. Εκεί συναντά στρατιώτες παρατεταγμένους, με τα όπλα τους στραμμένα προς τους διαδηλωτές. Μια γυναίκα πλησιάζει και αφήνει ένα λουλούδι στην κάννη του όπλου ενός στρατιώτη. Έκτοτε, γίνεται σήμα κατατεθέν της αντιπολεμικής συνείδησης του αμερικανικού λαού αλλά και όλου του κόσμου.
πηγή: in2life.gr

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

ΟΙ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ, ΟΙ ΠΑΡΑΛΟΓΟΙ, ΟΙ ΠΑΝΥΓΗΡΤΖΗΔΕΣ, ΟΙ ΑΡΓΟΣΧΟΛΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΜΑΚΙΑ (ή αλλιώς θύμωσε ο ζουρλός και έκοψε την πούτσα του)

Κατέβηκα χθες (Κυριακή 06/06/2011) μία βόλτα στην έκθεση βιβλίου στην παραλία Θεσσαλονίκης. Από περιέργεια – και αναγκαστικά λόγω κοινού χώρου – διαπίστωσα από κοντά τη δομή του όχλου που αυτοαποκαλείται «αγανακτισμένοι πολίτες». Εντελώς υποκειμενικά παραθέτω την ποσόστωση του μείγματος (στην Αθήνα προφανώς είναι διαφορετικά τα πραγματα, αλλά δεν έχω εικόνα):
α) 10% κάτι αναρχοκομμουνιστές (ο χαρακτηρισμός χωρίς καμία δόση ειρωνείας ή διάθεσης να τους υποτιμήσω) από τους γραφικούς που θυμάμαι από το πανεπιστήμιο και που κάθε 15νθήμερο κάνουν πορείες στήριξης (σε όλους και σε όλα). Το πραγματικά πρωτοφανές – και το εννοώ – ήταν ότι είχαν ενωθεί υπό κοινή σημαία. Δηλαδή, ΠΑΜΕ, ΣΥΡΙΖΑ, αναρχοαυτόνομοι και το κακό συναπάντημα ήταν συγκεντρωμένοι στην ίδια πορεία. Και επειδή σημαίες δεν υπάρχουν, είχαν συνασπιστεί υπό την ίδια ντουντούκα. Επέλεξαν ένα λέσι με την πιο ψιλή και εκνευριστική φωνή (αυτό ήταν κοινή διαπίστωση που άκουσα και από λοιπούς παρευρισκόμενους), και υπό τους ήχους κατσαρολικών έκαναν επαναστατική γυμναστική.
β) 20% όσοι βρέθηκαν τυχαία στην παραλία. Εγώ και οι όμοιοι μου, όσοι πήγαν στην έκθεση, αυτοί που ούτως ή άλλως θα κατέβαιναν Κυριακή απόγευμα στην παραλία (και είναι πολλοί), τα παιδιά που ήταν μαζεμένα στο διπλανό πάρκο κλπ.
γ) 30% οι πανηγυρτζήδες. Είναι απίστευτο το τι γίνεται με τις καντίνες. Επανάσταση και συγκέντρωση αγανάκτησης υπό τη μυρωδιά πανσέτας πρώτη φορά πρέπει να έχει γίνει. Βεβαίως και οι επαναστάτες κάποια στιγμή πρέπει να φάνε και ασφαλώς όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα στο σουβλάκι. Αμφιβάλλω όμως κατά πόσο υπήρχαν καντίνες στη Αίγυπτο ή κατά πόσο συμβαδίζει η άδεια κατσαρόλα στο ένα χέρι και το λουκάνικο στο άλλο.
δ) 30% οι αργόσχολοι. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα δω τόσους ανεπάγγελτους. Απίστευτα πολλοί συνταξιούχοι αλλά και νοικοκυρές, κάποιες εκ των οποίων είχαν και το μαλλί έτοιμο από το χθεσινό γάμο ή ήταν ίδιες με τη θεία μου την Ευλαμπία. Ξέρετε, την κοντή, με το ρόλει στο μαλλί, που θέλει να δει το παιδί της δημόσιο υπάλληλο, που ψηφίζει Νέα Δημοκρατία, αλλά έχει στο μυαλό της τον νεοφιλελευθερισμό ως Σατανά, και εάν δεν κατέβηκε στη συγκέντρωση για τις ταυτότητες, σίγουρα την έχει κρατήσει (ως ελάχιστη απόδειξη ότι ανήκει και με τη βούλα στο χριστεπώνυμο πλήθος)
ε) 10% τα καμάκια. Και για να μην παρεξηγούμαι – άντρες και γυναίκες. Οι καφετέριες δεν έχουν να λένε τίποτα. Τον καλύτερο κόσμο είχαμε.
Αυτά ως μία κοινωνιολογική και στατιστική προσέγγιση.
Από πολιτικής απόψεως, επιβεβαίωσα την υποψία μου ότι όλο αυτό το ετερόκλητο πλήθος όχι μόνο δεν είχε σαφές αίτημα αλλά ούτε καν κοινά συμφέροντα και επιδιώξεις. Το μόνο σύνθημα υπό το οποίο ταυτίζονταν όλοι ήταν το «να φύγει η τρόικα, το μνημόνιο» κλπ. Και επειδή περαιτέρω εξειδίκευση δεν υπήρχε το ερμήνευσα ως να φύγει ο δανειστής αλλά να μείνει το δάνειο! Γιατί (υποθέτω πάντα αφού δεν υπάρχει ούτε φορέας ούτε σαφές αίτημα) ελάχιστοι θα ήθελαν την χρεοκοπία.
Είναι σαν να έβγαινα στον Λευκό Πύργο με αίτημα να σταματήσω να πληρώνω το στεγαστικό μου και να μου δώσουν πίσω όλες τις δόσεις που πλήρωσα, αλλά ούτε το σπίτι να μου πάρουν ούτε το δάνειο να μου ζητήσουν. Εάν το έκανα μόνος ή θα έπαιρναν στο ψιλό ή θα πήγαινε η καρπαζιά σύννεφο. Τώρα που το κάνουν όλοι μαζί, πρόκειται για δήθεν πολιτικό αίτημα!!!
Το πλέον αστείο είναι ότι εάν έβγαινε ο Γιωργάκης και εξήγγειλε ένα πρόγραμμα προσλήψεων στο δημόσιο (όπως ο πατέρας του) και έλεγε ότι θα προσλαμβάνονταν οι 100.000 πρώτοι που θα έκαναν αίτηση, είμαι βέβαιος ότι η συγκέντρωση θα διαλύονταν εν ριπή οφθαλμού. Και μάλιστα οι μισοί θα πλακώνονταν στο ξύλο με τους άλλους μισούς για το ποιος θα προλάβει. Τέτοια αγάπη για την πατρίδα και τέτοια συναίσθηση για τους λόγους που μας έφεραν ως εδώ.
Και εάν επικρατεί σύγχυση ως προς το αίτημα, φανταστείτε τι γίνεται στις προτάσεις. «Να βρουν τη λύση οι πολιτικοί» (οι ίδιοι δηλαδή που μας οδήγησαν μέχρι εδώ και που βεβαίως θα ξαναψηφίσουμε), «Να ξαναπάμε στη δραχμή» (αυτό από τα πρόσωπα της πρώτης κατηγορίας) κλπ.
Τελικά το μόνο πράγμα στο οποίο μπορεί να οδηγήσει το «κίνημα» είναι αυτό που λένε στο χωριό μου «θύμωσε ο ζουρλός και έκοψε την πούτσα του».

ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΕΚΛΟΓΕΣ;

(αναδημοσιευση από http://www.andrianopoulos.gr/)
Πολλοί εμφανίζονται να θεωρούν τις εκλογές σαν προοίμιο καταστροφής για τον τόπο. Δεν θα συμφωνήσω με την εκτίμηση αυτή. Οι λόγοι είναι διάφοροι και θα προσπαθήσω να τους εξηγήσω.
Κατ’ αρχήν αυτή η κυβέρνηση δεν έχει λαϊκή νομιμοποίηση για τα μέτρα που προωθεί. Ανεξάρτητα αν κάποιος εκτιμά πως αυτά είναι απαραίτητα για την σωτηρία της χώρας η πραγματικότητα είναι πως ο λαός προσήλθε στις τελευταίες κάλπες με εντελώς διαφορετικά διλήμματα και επιλογές. Η πραγματικότητα της επικείμενης οικονομικής κατάρρευσης του τόπου εμφανίσθηκαν στο προσκήνιο αρκετά μετά τις εκλογές. Δεν είναι δυνατόν να λησμονήσουμε πως η σημερινή κυβέρνηση λίγες μόνο εβδομάδες μετά τις εκλογές ενέκρινε παροχές σε συνταξιούχους. Εκτιμώντας προφανώς πως η οικονομία τις αντέχει. Κατά συνέπεια είναι απαραίτητο η κοινωνία να αποφασίσει για το μέλλον έχοντας μπροστά της όλα τα πραγματικά δεδομένα.
Τα περί οικονομικής καταστροφής λόγω πιθανών εκλογών δεν είναι σοβαρά. Οι περιπτώσεις της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας το αποδεικνύουν. Αν οι εκλογές γίνουν σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, με το μίνιμουμ των δαπανών και με πιθανή κατάργηση του σταυρού προτίμησης είναι σίγουρο πως δεν θα επιβαρύνουν σοβαρά την οικονομία της χώρας. Ανεδαφικοί επίσης είναι και οι φόβοι πως μια αναμέτρηση θα οδηγήσει σε ακυβερνησία. Όταν είναι φανερό πως η σημερινή κυβέρνηση αμφισβητείται από τα σπλάχνα του ίδιου του κόμματος της πλειοψηφίας. Και δυσκολεύεται να πάρει απαραίτητες αποφάσεις. Και είναι επίσης αδύνατη η όποια ιδέα συναίνεσης και συνεργασιών. Μετά από νέες εκλογές αν δεν υπάρ5χει καθαρή πλειοψηφία θα είναι σαφές πως οι ίδιος ο λαός θα έχει με την ψήφο του απαιτήσει πολιτικές συνεργασίες.
Υπάρχει όμως κι’ ένα καθαρά πολιτικό θέμα. Η σχιζοφρενική εικόνα της σημερινής Ελλάδας οφείλει να ξεκαθαρίσει. Παρατηρείται το φαινόμενο να γίνεται αγώνας διεθνώς σε Ευρώπη και ΗΠΑ να εξευρεθούν τρόποι, παραβιάζοντας ακόμη και καταστατικές θεσμικές διατάξεις (λχ το Μάαστριχτ απαγορεύει την οικονομική ενίσχυση χωρών σε οικονομική δυσκολία) για να συνεχίσει να χρηματοδοτείται η Ελλάδα – με όρους σαφώς ελαφρότερους από αυτούς που απαιτούν οι αγορές. Και στην Ελλάδα δημόσια πρόσωπα, πολιτικοί φορείς καθώς και χιλιάδες πολίτες που συγκεντρώνονται σε πλατείες προπηλακίζουν βουλευτές και απαιτούν την αποχώρηση των ξένων δανειστών τους οποίους καταγγέλλουν για τοκογλυφία και κυνική εκμετάλλευση των οικονομικά αδυνάτων. Επιτέλους, ο λαός πρέπει να αφεθεί να μιλήσει. Και να τοποθετηθεί με την ψήφο του για το τι ακριβώς θέλει.
Ο λαός είναι κυρίαρχος σε μια χώρα. Και έχει ευθύνες. Δεν είναι νήπιο που έχει το ακαταλόγιστο. Οφείλει να αποφασίσει ευθέως – και για την διάσωση της χώρας και για μια ενδεχόμενη πορεία της σε ατραπούς περιπετειών. Κι αυτοί που ομιλούν για την μία η την άλλη επιλογή να έχουν ευθύνη τελικά για την τύχη των προτάσεών τους. Είναι δε και μια ευκαιρία να εκτονωθεί το επικίνδυνα φορτισμένο κοινωνικό σκηνικό. Είναι φανερό πως οι κραυγές «κλέφτες» εναντίον των βουλευτών συνολικά εκφράζουν την απογοήτευση καθώς και την ανήμπορη αγανάκτηση ενός κόσμου που διαπιστώνει τα έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια του. Μαθημένος για δεκαετίες ο Έλληνας σε μια πορεία σταθερής βελτίωσης της ζωής του, κι αγνοώντας τα πραγματικά δεδομένα (δανεικά δηλ.) που οδηγούσαν σε αυτή την ευημερία, βρίσκεται άξαφνα πρόσωπο με πρόσωπο με μια αδυσώπητη πραγματικότητα. Και αντιδρά με τον μόνο τρόπο που ξέρει. Καθυβρίζοντας αυτούς (δηλ. τους πολιτικούς) που μέχρι πρόσφατα εξιδανίκευε και που μέσω αυτών είχε κατά βάση εξασφαλίσει την βελτιωτική του πορεία.
Η λαϊκή οργή έχει απόλυτη ανάγκη εκτόνωσης. Για να μην σημειωθούν βιαιότητες και άλλου είδους ακρότητες. Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος γι αυτό από την προσφυγή στην ετυμηγορία του λαού. Να πάρει δηλ αυτός τις τελικές αποφάσεις. Κι αν οι «αγανακτισμένοι» των πλατειών εκτιμούν πως είναι τα μέλη του Κοινοβουλίου που ευθύνονται για τα αδιέξοδα, ας φτιάξουν την δική τους πολιτική έκφραση κι ας την θέσουν κάτω από την λαϊκή έγκριση. Ας διαλέξουν αυτοί απ ευθείας την μέθοδο εξόδου από την κρίση. Κι ας δουν αν το σύνολο του λαού συμφωνεί μαζί τους. Η κάλπη θα δείξει την πραγματικότητα. Και θα επιβάλει σκεπτικισμό και ρεαλιστική προσγείωση στο σήμερα. Είναι ακατανόητο γιατί αυτή η καθαρή λύση δεν είναι εμφανής σε όλους.
Οι εκλογές λοιπόν αποτελούν μέρος της λύσης. Αν θέλουμε να αποφύγουμε τα χειρότερα