Ήταν ο Γκάντι λαϊκιστής;

Ο Βενιζέλος από το βήμα της ΔΕΘ, ανακοίνωσε πως θα φορολογηθεί όποιος έκανε το λάθος κάποια στιγμή να αποκτήσει σπίτι. Πράγμα που σημαίνει ότι η γιαγιά μου στο χωριό που ζει με 350 ευρώ από τη σύνταξή της, θα πρέπει να μην φάει για ένα με δύο μήνες για να πληρώσει (και αυτό με τους μετριότερους υπολογισμούς, εφόσον μιλάμε για ένα μικρό σπίτι στην επαρχία).

 Και επειδή ως εύστροφος άνθρωπος που είναι, υποψιάστηκε ότι η γιαγιά θα το πάρει στραβά (βλέποντας την εξαγγελία του μέτρου από ένα ευτραφή υπουργό με παχυλό μισθό), εξήγγειλε και το αναγκαίο αντίμετρο. Περικοπή ενός μηνιαίου μισθού από κάθε αιρετό. Με πρώτο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και φυσικά τον ίδιο. Οποία θυσία! Πρόκειται για αιματηρή παραχώρηση εκ μέρους της ηγεσίας μας, και έμπρακτη συμπαράσταση προς τον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό.

Ας πάμε τώρα κάμποσες δεκαετίες πίσω, κάμποσα χιλιόμετρα μακριά και περίπου 100 κιλά προς τα κάτω.

Πριν από περίπου 100 χρόνια, οι Ινδοί είχαν την τύχη να έχουν ανάμεσά τους τον Γκάντι.

Ο Γκάντι πάντα ταξίδευε με το τρένο (όπως και η πλειοψηφία των Ινδών της εποχής) στην τρίτη θέση, με μία και μοναδική εξαίρεση, όταν τον εμπόδισε μια αναπάντεχη ασθένεια. «Οι επιβάτες της τρίτης θέσης αντιμετωπίζονται σαν πρόβατα» παραπονιέται στην αυτοβιογραφία του. Εκεί περιγράφει και ένα συνηθισμένο ταξίδι με τρένο στην Ινδία της εποχής: οι επιβάτες πετούν σκουπίδια στο πάτωμα του κουπέ, φτύνουν παντού και φωνάζουν ασταμάτητα.

Όταν λοιπόν τον ρώτησαν γιατί ταξιδεύει στην τρίτη θέση, αυτός απάντησε γεμάτος ταπεινότητα «Επειδή δεν υπάρχει τέταρτη». Επρόκειτο για τον ίδιο άνθρωπο που ντυνόταν μόνο με ένα τραχύ πανί και σανδάλια, επειδή οι άνθρωποι της υπαίθρου δεν είχαν την δυνατότητα να φορέσουν περισσότερα. Εφόσον ο τελευταίος, ο φτωχότερος συμπολίτης του δεν είχε μεγαλύτερες δυνατότητες, και ο ίδιος δεν επέτρεπε στον εαυτό του μεγαλύτερη πολυτέλεια.

Ήταν ο Γκάντι λαϊκιστής;

 Μπορεί και να ήταν. Ακούγοντας τους έλληνες βουλευτές να μιλούν για «φθηνό λαϊκισμό» κάθε φορά που γίνεται λόγος για περικοπή στο μισθό τους, ο Γκάντι ήταν πολιτικάντης της πλάκας ο οποίος με λαϊκίστικα μέτρα και τεχνάσματα επιχειρούσε να προσεταιριστεί το λαό.

Όπως και να χει πάντως ο Γκάντι  τα κατάφερε. Ο λαός τον αγάπησε, (από εκεί και το δημοφιλές παρωνύμιο Μαχάτμα - στα ινδικά σημαίνει «μεγάλη ψυχή»), τον ακολούθησε και κατάφερε να ανατρέψει την μεγαλύτερη αυτοκρατορία της εποχής.

Η πολιτική δεν πρέπει να είναι μέσω πλουτισμού αλλά προσφοράς. Και ο πολιτικός πρέπει να είναι ο πρώτος που θα δίνει το παράδειγμα. Γι’ αυτό και ο μισθός του ΚΑΘΕ πολιτικού (από τον τελευταίο Δήμαρχο μέχρι τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας) δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερος από τον κατώτατο μισθό που ισχύει στην Ελλάδα. Εφόσον ορίζεται δια νόμου ότι ο κατώτατος μισθός είναι 600 ευρώ (ή όσο και να είναι), και υπάρχουν άνθρωποι που καλούνται να ζήσουν με αυτό το μισθό, οι πολιτικοί θα πρέπει να είναι οι πρώτοι που πρέπει να κληθούν να ζήσουν με αυτό το μισθό. Εάν κάποτε γίνουμε Σουηδία, και ο κατώτατος μισθός φθάσει τα 2000 ευρώ, να αναπροσαρμοστεί αναλόγως και ο μισθός των πολιτικών.

Εάν πιστεύουν ότι το ποσό αυτό δεν τους αρκεί για να ζήσουν την οικογένειά τους, ή για να ασκήσουν απερίσπαστοι τα καθήκοντά τους, να παραιτηθούν. Δεν είναι δυνατόν να ψηφίζεις ένα νόμο όταν δεν δέχεσαι να εφαρμοστεί πρώτα πάνω σου. Εάν δεν είναι ικανοί να ζήσουν με το ποσό που ζει ο φτωχότερος εργαζόμενος, τότε δεν είναι ικανοί να τον εκπροσωπούν.

Δεν αρνούμαι την πληρωμή όλων των εξόδων τους. Κινητά, γραφεία, προσωπικούς υπαλλήλους, συμβούλους, φαγητό, αυτοκίνητο κλπ. Ότι ξοδεύουν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους (και μόνο) να το επιβαρυνθεί ο φορολογούμενος. Ως εκεί όμως. Ο μισθός τους, θα είναι ο μισθός του φτωχότερου Έλληνα, από το υστέρημα του οποίου μισθοδοτούνται οι ίδιοι.

Θα δούμε τότε ποιος θέλει να προσφέρει και ποιος να τα κονομήσει.

Μπορεί να είναι η πιο λαϊκίστικη πρόταση. Προτιμώ όμως ένα λαϊκιστή του επιπέδου του Γκάντι, παρά ένα πραγματιστή και δήθεν ηγέτη του επιπέδου του Βενιζέλου.